Μπλε Κομήτης #07 - Ο Δρόμος του Ελληνικού Κόμικ...

Λίγο πριν το Comicdom Con Athens στις 19-20-21 Απριλίου θεώρησα ως κατάλληλη κίνηση να κάνω την κριτική μου στο τελευταίο τεύχος του Μπλε Κομήτη, ώστε να μπούμε και στο mood του επερχόμενου τεύχους, όσο και του convention, βάζοντάς μας ουσιαστικά ξανά στη τροχιά του ελληνικού κόμικ...

Εξώφυλλο "Ληστές" από τον Kanellos Kob

Μετά από τον νέο δρόμο που χάραξε το τεύχος #6, το 7^ο τεύχος ακολουθεί το ίδιο μοτίβο και εμπλουτίζει το roster του και με περισσότερες αυτοτελείς ιστορίες αυτή τη φορά, συνοδεύοντας τις μεγάλες σειρές που κόβονται σε διάφορα μέρη. Συνοπτικά, τα ελληνικής προέλευσης «Ληστές» [Γιώργος Γούσης / Γιάννης Ράγκος], «Άρπη» [Έλενα Γώγου / Ηλίας Κυριαζής] & «Μέρες Λατρείας» [Παναγιώτης Πανταζής / Στρατής Ρέλλος] συνεχίζουν ακάθεκτα, ενώ τα ξένα «Σατανία» [Kerascoet / Fabien Vehlmann], «Kobanne Calling» [Zerocalcare] εξακολουθούν να θαυμάζουν. Από αυτοτελείς ιστορίες έχουμε 4, εκ των οποίων τα 3 μονοσέλιδα «Love Me Tender» [Kanellos Kob / Χρήστος Βεσκούσης], «Αληθινά Κουραφέλκυθρα – Βασισμένο σε Γεγονότα: Κουράδα του Ολέθρου» [Αντώνης Βαβαγιάννης] & «Ραλλού: Σουρεαλιστική Περίοδος (Η)» [Ιρίδα Μούζου] και μία πολυσέλιδη, το «Ασέληνον Όρος» [Ραφαέλλα Κόνη / Γιώργος Γούσης / Δημοσθένης Παπαμάρκος]. Το τεύχος, επίσης, περιλαμβάνει το καθιερωμένο πλέον στριπ «Ο Θάνατος» [Αντώνης Βαβαγιάννης], την στήλη «Στη Τροχία των Κόμικ» [Σπύρος Γιαννακόπουλος] και μία αποκλειστική συνέντευξη των δημιουργών του κόμικ «Satania»,  Fabien Vehlmann & Kerascoet [Θοδωρής Δημητρόπουλος].

"Σατανία" σχέδιο: Kerascoet

Στο β’ μέρος της «Σατανίας» βλέπουμε την συνέχεια της αναζήτησης της Σάρλι για τον χαμένο αδελφό-επιστήμονά της, ο οποίος βασιζόμενος στην εξελικτική θεωρία του Δαρβίνου, προσπαθεί να αποδείξει ότι Κόλαση είναι πραγματική και βρίσκεται στα έγκατα της Γης, με τη βοήθεια μιας ομάδας διάσωσης. Στις 11 σελίδες που αποτελούν το β’ μέρος, βλέπουμε μία νέα διάσταση της ιστορίας, όπου και ουσιαστικά «σκάβουμε» στον ψυχικό κόσμο της Σάρλι. Η μεταπήδηση από το πρώτο μέρος στο δεύτερο, θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω έως και ανεπανάληπτη, αφού η πλοκή από μία horror αισθητική, μετατρέπεται αυτόματα σε psychological horror. Ο Vehlmann εδώ είναι που αναδεικνύει και την σεναριακή του μαεστρία, καθώς ο χαρακτήρας της Σάρλι είναι σε πολλές περιπτώσεις παρόμοιος με εκείνον στα προηγούμενα έργα του, με κύρια η αναφορά στο Jolies tenebres (όπου και ήταν η πρώτη του συνεργασία με το δίδυμο Kerascoet στο σχέδιο). Κατά την γνώμη μου, με αυτό το επεισόδιο αρχίζει το δέσιμο μας συναισθηματικά με τους χαρακτήρες, γνωρίζοντας περισσότερα πλέον για τους πρωταγωνιστές μας – και η συνέντευξη ενισχύει φανταστικά σε όλη την γνώμη κάποιου για την ιστορία. Σχετικά τώρα με την δουλειά των Kerascoet δεν υπάρχουν λόγια, η ατμόσφαιρα που δημιουργείται με το σκίτσο σε στιλ «κινουμένων σχεδίων» και η ποικιλία χρωμάτων είναι πέρα από τρομερή. Κλείνω επιβραβεύοντας τους συντελεστές του Μπλε Κομήτη για το εξαιρετικό κόψιμο της ιστορίας σε μέρη, με κάθε ένα από αυτά να φαίνεται σαν να βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο στην Κόλαση και εμείς μαζί με τους χαρακτήρες του κόμικ. Κάτι που δείχνει πως οι συντελεστές του περιοδικού γνωρίζουν με τι υλικό έχουν να κάνουν…

"Ληστές" σχέδιο: Γιώργος Γούσης

Το «Ληστές: Η Ζωή και  Θάνατος του Γιάννη και Θύμιου Ντόβα» φτάνει στο δεύτερο της μέρος με άλλες 13 σελίδες, και αυτή τη φορά πηγαίνοντας την ιστορία 7 χρόνια μετά τον θάνατο του Κωσταντόβα, από το μαχαίρι του Γιολδάση, και πλέον μας κάνει ξεκάθαρο το κόμικ ποιοι είναι οι πρωταγωνιστές του, οι 2 γιοι του Κωνσταντόβα, Γιάννης και Θύμιος. Παρόμοια με το «Σατανία», έτσι και εδώ, το β’ μέρος είναι σαν ένα νέο κεφάλαιο, ανανεώνοντας έτσι και τον αναγνώστη και βάζοντάς τον σε νέα μονοπάτια. Η εκδίκηση λοιπόν είναι η συνέχεια του στόρυ, με τα 2 αδέλφια να αποφασίζουν πως ο Γιολδάσης, δολοφόνος του πατέρα τους πρέπει να πεθάνει. Όπως και στο πρώτο μέρος, η ατμόσφαιρα που δημιουργείται από το εξαιρετικό σχέδιο του Γούση και την επιλογή του ασπρόμαυρου, πάντα σε συνδυασμό με το γράψιμο του Ράγκου, κάνει ένα ανεπανάληπτο ανάγνωσμα. Στο κομμάτι που εστιάζει το νέο επεισόδιο με μεγάλη επιτυχία είναι ο χαρακτήρας του Γιάννη. Μέσω της σιωπής, χτίζεται ένας πολύπλοκος χαρακτήρας, μυστήριος, σιωπηλός, μοναχικός. Βασικό παράδειγμα η σκηνή με τον κλέφτη που έχει αιχμάλωτο, που μπορεί να φαίνεται ως άχρηστη στο όλο στόρυ, αλλά παρ’ όλα αυτά μας δίνει περισσότερες πληροφορίες από όλο το κόμικ (έως τώρα).

"Άρπη" σχέδιο: Έλενα Γώγου

Υποψήφια και για το βραβείο «Καλύτερου Ένθετου» στα Ελληνικά Βραβεία Κόμικς, η «Άρπη» μετά από την εισαγωγή της στον κόσμο της Θεοκτονίας στο προηγούμενο τεύχος, τώρα φαίνεται πως ξεκινάει η βασική πλοκή, με ακόμα βέβαια σημαντικές προσθήκες στο ρόστερ των χαρακτήρων του κόμικ, όπως αυτή της Τεύτας (πιθανό love interest κιόλας για την Άρπη) και του Βωκ του Εργάτη. Στις 6 σελίδες που μας παρέχονται στο παρόν τεύχος, δεν μπορείς να πεις ξεκάθαρα εάν πρόκειται για κάτι μοναδικό σεναριακά, και για εμένα η Άρπη είναι η πιο αδύναμη από τις υπόλοιπες μεγάλες σειρές της έκδοσης για αυτό το λόγο. Αντί να προχωράει την πλοκή, στέκεται με μανία στην παρουσίαση των χαρακτήρων και του κόσμου της Θεοκτονίας, προσπαθώντας να σε εντάξει στην ατμόσφαιρα του κόμικ. Όπως προανέφερα, μπορεί το σενάριο να μην έχει βρει ακόμα τον δρόμο του αλλά το σχέδιο της Γώγου παραμένει από τα δυνατά χαρτιά της σειράς, με πολλά από τα panels του κόμικ να μπορείς να τα κοιτάζεις με τις ώρες…

"Μέρες Λατρείας" σχέδιο: Παναγιώτης Πανταζής

Η σειρά που με εντυπωσίασε περισσότερο στο #6, δεν ήταν άλλη από αυτή των «Μερών Λατρείας». Στο 2^ο επεισόδιο είμαστε στην ημέρα της περιφοράς του Επιτάφιου, την Μεγάλη Παρασκευή. Ένα ακόμα από τα στοιχεία που καθορίζουν την εφηβική ηλικία είναι το αίσθημα της ζήλειας, και … της φαντασίας. Έτσι και εδώ, ο Ρέλλος στήνει μέσα σε μόνο 6 σελίδες ένα επεισόδιο όπου ο Τίτο γεμάτος ζήλεια φαντάζεται τον φαντάρο που κρατάει τον Επιτάφιο να πεθαίνει. Και μόνο μέσα από αυτό, εισχωρούμε στον ψυχικό κόσμο του πρωταγωνιστή μας, βυθίζοντάς τον στην κατάθλιψη. Το σχέδιο του Πανταζή ταιριάζει απόλυτα με το όλο κόνσεπτ του κόμικ, με πολύ όμορφη την χρήση των χρωμάτων. Νομίζω πως έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε τώρα που θα οδηγήσει τους χαρακτήρες η ιστορία, και τι θα γίνει στην Ανάσταση…

"Kobanne Calling" του Zerocalcare

Συνεχίζετε και το «Kobanne Calling» με το 2^ο του επεισόδιο και είναι πάνω κάτω στα ίδια επίπεδα με το πρώτο μέρος. Μας παρουσιάζει την άφιξη του Zerocalcare μαζί με άλλους Ιταλούς στο Μεσέρ, το χωριό που «απέχει όσο τρεις στάσεις του μετρό της Ρώμης από το Κομπάνι» και συνειδητοποιεί τι όμορφο που είναι να ανακαλύπτει τις συνήθειες άλλων πολιτισμών «γκρεμίζοντας το στερεότυπο του Ιταλού βουτυρομπεμπέ που τρώει μόνο κέικ». Αυτό που ξεχωρίζει στο νέο επεισόδιο είναι πως ασχολείται με τις στερεοτυπικές αντιλήψεις του κοινού Ιταλού, κάνοντας χιούμορ, που απλά δεν μπορείς παρά να γελάσεις μαζί του. Οι 8 σελίδες που παίρνουμε, θα έλεγα πως είναι πολύ λίγες, όχι από την άποψη πως τους λείπει κάτι, αλλά από την άποψη πως έχουμε δεθεί με τον χαρακτήρα του Zerocalcare σε τόσο μεγάλο βαθμό που δεν χορταίνεις να τον διαβάζεις. Πρόκειται για την καλύτερη προσθήκη στον Μπλε Κομήτη, και ένα κόμικ που έλειπε από την ελληνική εκδοτική σκηνή.

"Ασέληνον Όρος" σχέδιο: Ραφαέλλα Κόνη

Το νέο αυτοτελές 10-σέλιδο κόμικ που όλοι ανυπομονούσαμε να διαβάσουμε μετά από μερικά πρώτα sneak peeks που πήραμε από το facebook, δεν είναι άλλο από το «Ασέληνον Όρος» του Δημοσθένη Παπαμάρκου («Γυμνά Οστά»). Βρισκόμαστε στο 279 π.Χ. και οι Γαλάτες, υπό την ηγεσία του Βρέννου, κατευθύνονται προς τους Δελφούς ερημώνοντας τα πάντα στο πέρασμά τους. Βρισκόμαστε στο 279 π.Χ. και οι Αιτωλοί μαζί με τους Αθηναίους, τους Βοιωτούς και άλλους Έλληνες προσπαθούν να ανακόψουν τους εισβολείς στις Θερμοπύλες. Ο Πολύφρωνας αποφασίζει να καταφύγει ικέτης στον άβατο του Ωμηστή και ζητά από τον Απόλλωνα να επαναφέρει τη Σελήνη στο Ασέληνο Όρος, δίνοντάς τους την δύναμη να νικήσουν τον εχθρό. Μία σπουδαία θα έλεγε κανείς μίξη horror με μυθολογία και fantasy. Η ιστορία σαν ιστορία δεν αποτελεί και κάτι σπουδαίο, καθώς δίνει τόσο μεγάλη σημασία στο horror κομμάτι και χάνεται το νόημα του σεναρίου από ένα σημείο και μετά. Το σχέδιο της Κόνη είναι απίστευτα καλό, έχοντας μεν κάποιες ασυμμετρίες ως προς την σχεδίαση προσώπων, αλλά παρ’ όλα αυτά κάνει για μερικά σπουδαία στιγμιότυπα. Το χρώμα του Γούση είναι επίσης πάρα πολύ καλό, ειδικά στο τελευταίο καρέ. Γενικώς, στο τεχνικό κομμάτι η ιστορία λάμπει, αλλά σεναριακά αν και έχει καλογραμμένους διαλόγους, η ιστορία φαίνεται σαν να μην έχει κάποιον ξεκάθαρο σκοπό, και οι 10 σελίδες της θα μπορούσαν να ήταν και 6.

Συνέντευξη των δημιουργών της "Σατανίας"

Στα υπόλοιπα μέρη του τεύχους, το «Love Me Tender» πρόκειται για μία ακόμα ανούσια ροζ σελίδα με πολύ καλό σχέδιο από τον Kanellos Kob, η διπλή δόση Βαβαγιάννη είναι κάτι παραπάνω από απολαυστική με τον «Θάνατο» να κάνει ίσως και το καλύτερο στριπ του ως τώρα, και το «Αληθινά Κουραφέλκυθρα» να σε κάνει να γελάς «βρώμικα», ενώ η «Ραλλού» κάνει ίσως το πιο αδύναμο στριπ της ως τώρα (μου άρεσε καλύτερα όταν δεν ήταν σε τόσο «σεξουαλικές» καταστάσεις). Η στήλη «Στη Τροχιά Των Κόμικς» μας παρουσιάζει άλλες 3 νέες εκδόσεις που πρέπει να ελέγξουμε και μία παρουσίαση στο κλασσικό Maus, όπως και μας δίνει τους νικητές από το 46^ο Διεθνές Φεστιβάλ Κόμικς της Angouleme, δίχως να ξεχνάμε τα «Top 5 Comics» του Γιώργου Γούση. Τέλος, η 4-σέλιδη συνέντευξη των δημιουργών πίσω από τη «Σατανία», Fabien Vehlmann και Kerascoet (Marie Pommepuy & Sebastien Cosset), που αποτελεί και το καλύτερο άρθρο του τεύχους, και –προσωπικά- μία από τις καλύτερες συνεντεύξεις στο περιοδικό.

Συνολικά, το 7^ο τεύχος είχε τα καλά και τα κακά του, αλλά παρ’ όλα αυτά νομίζω πως αυτό που ήθελε να πετύχει το κατάφερε, δηλαδή το να καταφέρει να κρατήσει το κοινό του παρ’ όλες τις μεγάλες σειρές και αποδεικνύοντας πώς η ανανέωση που έγινε είναι άξια προσοχής… Το επόμενο τεύχος του Μπλε Κομήτη (#8) θα είναι διαθέσιμο στο Comicdom Con Athens 2019, στις 19-20-21 Απριλίου!

Ίωνας Αγγελής