Ζαγκόρ - Ο Καταραμένος Θησαυρός (Tiziano Sclavi - Gallieno Ferri)

"Όπως βλέπεις τα σκέφτηκα όλα, Τσίκο! Αυτή τη φορά θα θριαμβεύσω! Τώρα δεν κυνηγάω όνειρα!" 

- Ντίγκινγκ Μπιλ

Η έκδοση του Ζαγκόρ έκλεισε με μία από τις σημαντικότερες ιστορίες στον μύθο του ήρωα, με τίτλο «Ο Καταραμένος Θησαυρός», στα τεύχη 15 και 16 (Αύγουστος-Σεπτέμβριος 2018), σε σενάριο Tiziano Sclavi και σχέδιο του Gallieno Ferri.

Η ιστορία πρωτοδημοσιεύθηκε στην επετειακή έκδοση Zagor #200, με τον τίτλο Il Tesoro Maledetto, με σκοπό να γιορτάσει τα 200 τεύχη Ζαγκόρ. Το Zagor #200 είχε δημοσιευθεί έγχρωμο, πράγμα σπάνιο για την εποχή, και αποτελεί την 3η έγχρωμη Ιταλική έκδοση Ζαγκόρ (οι 2 προηγούμενες ήταν στο #84 και στο #100). Η ημερομηνία της δημοσίευσης του εντύπου στην Ιταλία είναι 14 Μαρτίου 1982. Συνεχίστηκαν πολλαπλές αναδημοσιεύσεις με πιο διάσημες του Tutto Zagor #200 (29/08/1996) και του Zagor - Collezione Storica a Colori #79 (08/2013)

Τα τεύχη #15-16 του Ζαγκόρ όπου φιλοξενήθηκε η ιστορία σε 2 μέρη

Για να δώσουμε και ένα χρονικό πλαίσιο, η έκδοση του Zagor τότε διένυε την «χρυσή εποχή» της, και ερχόταν μετά την αποχώρηση του δημιουργού Guido Nollita (ψευδώνυμο του Sergio Bonelli) από το συγγραφικό δυναμικό της έκδοσης, που με το «Helligen!» στα τεύχη #178-182, έκανε την αποχώρησή του από το δημιουργικό σκηνικό του ήρωα, και επικεντρώθηκε στην δημιουργία νέων ιστοριών για τον Mister No. Οπότε με τον Nollita εκτός, έρχεται ο Tiziano Sclavi. Ο Sclavi ο οποίος μέχρι την πρόσληψή του από τον οίκο Bonelli, η γνώση σου στα κόμικς ήταν ως ένας κοινός σεναριογράφος που έγραφε σκριπτ για παιδικά κυρίως παραμύθια στα φημισμένα τότε Ιταλικά περιοδικά Il Corriere dei Ragazzi, Corriere dei Piccoli, Alter, και με το πρώτο του graphic novel "Guerre terrestri" (από τον εκδοτικό οίκο Rusconi) να εκδίδεται το 1978, ήταν θα μπορούσε να πει κανείς μία περίεργη επιλογή για να αναλάβει εκείνος την συγγραφή νέων ιστοριών Ζαγκόρ. Αλλά αυτό ακριβώς ήταν το πλάνο του αείμνηστου Sergio Bonelli. Να φέρει κάτι καινούριο και φρέσκο στο μύθο του χαρακτήρα, ανανεώνοντας τον για τις επόμενες γενιές, κάνοντάς το εκσυγχρονίζοντας το σενάριο (πιστεύετε πως αυτός ήταν ένας από τους λόγους που ο Bonelli μπορεί να αποχώρησε από την συγγραφική ομάδα του Ζαγκόρ, ώστε να δώσει χώρο στον ήρωα να εξελιχθεί). 

Και κάπως έτσι λοιπόν ξεκινά η συνεργασία του Sclavi στον Bonelli, η οποία θα συνεχιστεί και πέρα από τον Ζαγκόρ, και στον Mister No, Martin Mystere, διάφορα graphic novels και με αποκορύφωμα την δημιουργία του, τον Dylan Dog το 1986. Η πρώτη ιστορία που έγραψε στο Zagor Il Montagna Degli Dei, δημοσιεύθηκε στα τεύχη #184-186, σε σχέδιο Franco Donatelli, και μετά από την συγγραφή άλλων 4 ιστοριών, φθάνουμε στο 200ο τεύχος, όπου και εδώ υπογράφει το σενάριο, σε σχέδιο του θρυλικού Gallieno Ferri. Η ερώτηση βέβαια είναι πως εμπιστεύθηκαν σε έναν σεναριογράφο με μόνο 5 ιστορίες Ζαγκόρ στη βιβλιογραφία του ένα τόσο σημαντικό τεύχος με μία τόσο σημαντική ιστορία. Η ερώτηση μπορεί να απαντηθεί με 2 τρόπους. Ένας είναι πως οι ιστορίες του λατρεύτηκαν από τους αναγνώστες, αλλά ο δεύτερος και αποτελεσματικότερος λόγος είναι οι αυξημένες πωλήσεις που παρουσίαζαν τα τεύχη με ιστορίες του μέσα. Και αυτό ήταν το πρώτο επετειακό τεύχος που θα αναλάμβανε από πολλά άλλα (Mister No #100, Dylan Dog #100)... 

Οι Ιταλικές εκδόσεις της ιστορίας

Έτσι, λοιπόν, έφθασε στα ιταλικά περίπτερα το πολυαναμενόμενο 200ο τεύχος Zagor, και οι αναγνώστες αυτή τη φορά έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν μία αυτοτελή ιστορία, 96 σελίδων, του αγαπημένου τους ήρωα, έγχρωμη! Και καθώς είναι επετειακό τεύχος πρέπει να περιέχει έναν αγαπημένο χαρακτήρα από τις προηγούμενες εκδοθέν ιστορίες, στο #100 μπήκε ο Τζίμυ Κιθάρας, ενώ στο #200 μπήκε ο Ντίγκινγκ Μπιλ! Στο συνηθισμένο μέγεθος Bonelli, 16×21, το τεύχος έκανε πάταγο στις πωλήσεις και είναι από τα πιο φημισμένα της έκδοσης. 

Ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία της ιστορίας είναι φυσικά ο supporting χαρακτήρας Ντίγκινγκ Μπιλ, ο οποίος κάνει την 3η του εμφάνιση στον μύθο του Ζαγκόρ, με τις προηγούμενες δύο να είναι στα ιταλικά τεύχη #23-24 (“La Jene Della Mere”) και #68-70 (“I Sei delle Blue Star”). Η αλήθεια να λέγεται άργησε αρκετά να επανεμφανιστεί (130 τεύχη για την ακρίβεια). Το σχέδιο του Digging Bill το είχε αναλάβει και στις 3 ιστορίες ο Gallieno Ferri, ενώ είναι η πρώτη φορά που ο Sclavi αναλαμβάνει να γράψει τον χαρακτήρα (οι προηγούμενες δύο ήταν σε σενάριο του Guido Nollita). 

Η ιστορία "Ο Καταραμένος Θησαυρός" αποτελεί συνέχεια της προηγούμενης ιστορίας με τον Ντίγκινγκ Μπιλ "I Sei delle Blue Star" (ελληνικά Περιπέτεια Στο Κίνγκστον, Ζαγκόρ #77-85, 1972).  Στην προηγούμενη περιπέτεια ο Ντίγκινγκ Μπιλ ξανά έψαχνε το Ντισκάβερι και στην παρούσα ιστορία κάνει την επανεμφάνισή του! Ουσιαστικά ολοκληρώνει την ιστορία που ξεκίνησε ο Guido Nollita στο τεύχος 68, πριν 11 χρόνια!

Το "Ντισκάβερι" ξαναζεί!

Ας δούμε όμως τώρα και την ιστορία στο σύνολό της: ο Ντίγκινγκ Μπιλ μαζί με τον Τσίκο οδηγούνται από έναν χάρτη στο σημείο που χάθηκε πριν εκατοντάδες χρόνια το πλοίο Ντισκάβερι μαζί με τους επιβάτες του και έναν θησαυρό αμύθητης αξίας λόγω της πτώσης ενός κομήτη. Σε εκείνο το σημείο σύμφωνα με το θρύλο θα φέρει ξανά το πλοίο στην επιφάνεια μετά από τη πτώση ενός ακόμα κομήτη. Και η μέρα αυτή έφτασε όπου το Ντισκάβερι θα ξαναέρθει στην επιφάνεια και ο Μπιλ με τον Τσίκο θα είναι εκείνοι όπου θα το δουν πρώτοι! Τελικά, όμως, ο ανταγωνισμός παραμονεύει και ένας καθηγητής, ονόματι Φόστερ, επίσης προσδοκεί να πάρει πρώτος στα χέρια του τον θησαυρό. Με τον καθηγητή να απειλεί να καταστρέψει τις φιλοδοξίες του Ντίγκινγκ Μπιλ, ο Ζαγκόρ τους βρίσκει εγκαίρως και βάζει την τάξη. 
Ο καθηγητής αρχικά δέχεται μία συμφιλίωση μεταξύ των δύο μετώπων και, έτσι, περιμένουν όλοι μαζί την επανεμφάνιση του Ντισκάβερι. Όμως, τελικά ο καθηγητής έχει άλλα σχέδια και βάζει σε ύπνο τους Μπιλ και Τσίκο εκτός του Ζαγκόρ.

Ο Ζαγκόρ βιώνει τον απόλυτο τρόμο!

Η ώρα έφτασε, και ο κομήτης φέρνει και την επανεμφάνιση του Ντισκάβερι σε όλο του το μεγαλείο! Ο καθηγητής μπαίνει λοιπόν μέσα στο πλοίο, με τον Ζαγκόρ στο κατόπι του. Και τη στιγμή που ο καθηγητής βρίσκει τον θησαυρό, εμφανίζεται το πλήρωμα-ζόμπι και σκοτώνει τον καθηγητή και έτσι ο Ζαγκόρ βρίσκεται ολομόναχος αντιμέτωπος με το πλήρωμα του πλοίου. Μετά από μία μεγάλη προσπάθεια, καταφέρνει να δραπετεύσει πριν το Ντισκάβερι ξαναβυθιστεί αυτή τη φορά για πάντα, μαζί με το πλήρωμα και τον θησαυρό του. 
Όταν ξυπνάνε ο Τσίκο και ο Ντίγκινγκ Μπιλ, γεμίζουν με ερωτήσεις τον Ζαγκόρ σχετικά με τα γεγονότα που προηγήθηκαν και εκείνος αποφεύγει να δώσει κάθε απάντηση προσπαθώντας να ξεχάσει αυτό που είδε... ή μάλλον αυτό που δεν θέλει να πιστέψει...

Εξουθενωμένος ο Ζαγκόρ καταφέρνει και φτάνει στην όχθη...

Η ιστορία είναι εύστροφη και γρήγορη. Το σενάριο ανθίζει με πολύ όμορφο τρόπο. Το σημαντικότερο επίτευγμα πιστεύω αυτής της ιστορίας είναι η υπομονή. Ο Sclavi δεν βιάστηκε ούτε μία στιγμή να "ρίξει" τους χαρακτήρες μας στη δράση αλλά αντιθέτως περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να το κάνει! Και αυτό είναι πολύ σημαντικό καθώς η ιστορία είναι μονάχα 96 σελίδες, και το πόσο μη βεβιασμένη δείχνει (και είναι) την κάνει πραγματικά απίθανη! Ο διάλογος εντυπωσιάζει σε πολλά σημεία εντυπωσιάζει, και μας δείχνει με υπέροχο τρόπο τον ψυχισμό των χαρακτήρων, ειδικά του Ντίγκινγκ Μπιλ και του Ζαγκόρ. Η χημεία του Τσίκο με τον Μπιλ είναι τρομερή, και πολύ καλά βασισμένη. Ο καθηγητής Φλέκερ αποτελεί έναν απίθανο εχθρό για τους ήρωές μας και είναι μία πιο "εκλεπτυσμένη" μορφή εχθρού από τους προηγούμενους του Ζαγκόρ. Το σχέδιο πρέπει να ομολογήσω πως δεν είναι και το καλύτερο, με μερικά σημεία να χαλάνε την αισθητική του σεναρίου...

Το φινάλε είναι πιστεύω το καλύτερο κομμάτι της ιστορίας, καθώς ο Ζαγκόρ βασανίζεται από αυτά που έζησε εκείνη τη νύχτα και δεν μπορεί να τα εξηγήσει, κάτι το οποίο τον κάνει να νιώθει αδύναμο! Είναι από τις λίγες φορές που βλέπουμε τον Ζαγκόρ τρομοκρατημένο, κάτι που τον καθιστά πιο ανθρώπινο χαρακτήρα. Η απογοήτευση του Ντίγκινγκ Μπιλ όμως στο τέλος, ήταν για εμένα το πιο συγκινητικό κομμάτι! Άμα το σκεφτούμε ο ήρωας μας έχει χαραμίσει ολόκληρη τη ζωή του στο να ανακαλύψει κάποιον θησαυρό, και τη στιγμή που είναι κοντά να το καταφέρει, το χάνει επειδή... κοιμήθηκε! Είναι μία πολύ λυπητερή σκηνή κατά τη γνώμη μου, και ο τρόπος που κλείνει είναι με ένα μάθημα ζωής από τον Ζαγκόρ: 

"Κοιτάξτε... να ο μοναδικός θησαυρός... ο ήλιος που λάμπει ξανά... το τιτίβισμα των πουλιών η φωνή του δάσους που ζει! Μία ημέρα ίσως, θα καταφέρω να σας διηγηθώ αυτό που συνέβη τη νύχτα, αλλά όχι τώρα... Τώρα πάμε φίλοι μου, γυρνάμε σπίτι!"

ΙΩΝΑΣ ΑΓΓΕΛΗΣ