DC's Aquaman - Ένας Μαγευτικός Περίπλους των Επτά Θαλασσών!

Ο Aquaman είναι γνωστός λίγο-πολύ σε όλους μας. Αλλά είναι γνωστός για τον πιο λανθασμένο τρόπο... Τα κόμικς του πολλοί λίγοι τα θυμούνται, αλλά την τηλεοπτική σειρά Super Friends το 1967, που ο σούπερ ήρωας Aquaman τριγυρνούσε στα πορτοκαλί με μία τρίαινα στο χέρι του και μιλούσε στα ψάρια, δεν ήταν και ο πιο σοβαρός ήρωας που υπήρχε... Η DC με το Cinematic Universe της κατάφερε με τον Jason Mamoa στον πρωταγωνιστικό ρόλο, να βγάλει τον ήρωα από τα νερά του και να τον μετατρέψει σε έναν πιο βίαιο, ενήλικο ήρωα, πιο προσιτό στο κοινό. Η εμφάνιση του Mamoa στα Batman v Superman [cameo] & Justice League μας έδωσαν μία πρώτη ματιά στον χαρακτήρα του Arthur Curry, και ο οποίος φέτος απόκτησε και την πρώτη του ταινία. Η ταινία Aquaman αποτελεί την 6η προσθήκη στο DCEU - ή όπως αλλιώς το ονομάσουν- και είναι σε σκηνοθεσία James Wan, με το σενάριο να υπογράφουν οι Will Beall και David Leslie Johnson-McGoldrick - σε πλοκή του Geoff Johns, James Wan, Will Beall - και σε παραγωγή Peter Sufran & Rob Cowan, για τις εταιρείες Warner Bros., DC Films, The Safran Company, Cruel & Unusual Films, Mad Ghost Productions. Πρωταγωνιστούν οι Jason Mamoa, Amber Heard, Willem Dafoe, Patrick Wilson, Dolph Lundgren, Yahya Abdul-Mateen II, Nicole Kidman. Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε στις 13 Δεκεμβρίου 2018, και στην Αμερική με μία εβδομάδα καθυστέρηση,στις 21 του ίδιου μήνα. 



Είδαμε λοιπόν και το Aquaman, ελπίζοντας για επανοδο της DC μετά το απογοητευτικό Justice League, αλλά και ένα universe που στέκεται μονάχα χάρη στην Wonder Woman [εκπληκτική ταινία btw]. Και το οποίο τελικά καταφέρνει, εν μέρει... Μπορεί ως ταινία να είναι εξαιρετική, αλλά σε σχέση με το "σώζει το universe" δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Η ταινία έχει πολύ λίγα πράγματα που την συνδέουν στο μεγαλύτερο σύμπαν της DC, με μοναδική αναφορά να γίνετε στα γεγονότα του Justice League, και από εκεί και πέρα εισάγει έναν δικό της κόσμο αδιαφορώντας σε εισαγωγικά για τις προηγούμενες ταινίες. Η κίνηση αυτή της Warner είναι κατανοητή καθώς μέχρι στιγμής, εάν εξαιρέσεις την Wonder Woman, δεν τους έχει βγάλει σε καλό αυτή η κίνηση. Θα χρειαστεί πιστεύω αρκετός καιρός ώστε η ιδέα της Justice League να επιστρέψει στα μυαλά των συντελεστών εκεί στην Warner...

Μπορεί να μην συνεχίζει στα μονοπάτια των προηγούμενων ταινιών-κεφαλαίων, αλλά αδιαμφισβήτητα η ταινία δημιουργεί ένα τεράστιο world building. Μέσα από την ιστορία, γνωρίζεις και τα 7 βασίλεια αλλά και την προϊστορία με αριστουργηματικό τρόπο, με το σενάριο να επιτρέπει στους δημιουργούς να χτίσουν έναν ολόκληρο κόσμο με μεγάλη λεπτομέρεια, που είναι πιστεύω και το βασικό ατού της ταινίας. Θαλάσσια τέρατα, ο υποθαλάσσιος πολιτισμός της Ατλαντίδας - που αν και η ταινία για αυτήν πρόκειται, μόνο εκεί δεν λαμβάνει τόπο η ταινία, και έτσι σπαταλάμε πολύ λίγο χρόνο στην πατρίδα του Arthur, ελπίζοντας για περισσότερα στο sequel -, η τεχνολογία και τα ήθη και έθιμα των κατοίκων του υποθαλάσσιου κόσμου, όλα αυτά γραμμένα και δοσμένα εξαιρετικά. 

Ο James Wan και οι vfx artists μας δίνουν μία πανέμορφη ματιά στον κόσμο της Ατλαντίδας, και με φροντίδα δημιουργούν έναν κόσμο, ζηλευτό από όλους μας, που σε κερδίζει από την πρώτη ματιά. Τα vfx είναι πραγματικά αριστουργηματικά, δείχνοντας πραγματικά πόση δουλειά έχει πέσει πάνω στην παραγωγή της ταινίας. Πέρα από το περιβάλλον όμως, πολύ καλή δουλειά γίνετε και στα διάφορα τέρατα, τα οποία καταφέρνουν με την λεπτομέρεια τους να προκαλέσουν δέος στον θεατή. Στις σκηνές μάχης υπάρχουν βέβαια στιγμές που τα εφέ φαίνονται ξύλινα-ειδικά στις σκηνές που έχουμε κάποια άλμα ενός πρωταγωνιστή-, αλλά κατά το μεγαλύτερο κομμάτι είναι αρκετά πετυχημένα. 

Γενικότερα, η ταινία είναι μία μίξη πρακτικών και visual εφέ, και αυτό το κάνει πολύ πιστευτό στα μάτια του θεατή. Τα κουστούμια και το make-up είναι τόσο πετυχημένα που πραγματικά φτάνουν επίπεδα Black Panther [Marvel Studios, 2018]. Τα κουστούμια που δόθηκαν στην Mera, στον Aquaman, στον Vulko και τον Black Manta είναι ε-ξ-α-ι-ρ-ε-τ-ι-κ-ά με αποκορύφωμα του Orm, του οποίου μου άρεσε ίσως περισσότερο από όλα τα άλλα. Οι στολές των Ατλαντιανών στρατιωτών είναι αρκετά εκφοβιστικές, όπως θα έπρεπε να είναι. Το κουστούμι της Atlana μου άρεσε ίσως λιγότερο από όλα, καθώς καταλάβαινες πως ήταν απλά δερμάτινο, ενώ στους υπόλοιπους έδειχναν και κάτι διαφορετικό στην όψη τους.

Ο James Wan καθοδηγεί τους ηθοποιούς Amber Heard
Jason Mamoa, William Dafoe

Η σκηνοθεσία είναι ιδιαίτερη. Ο James Wan, σκηνοθέτης κυρίως ταινιών τρόμου [The Conjuring Franchise], φέρνει το στοιχείο τρόμου στην ταινία -σε μερικές στιγμές είναι τόσο εμφανές που δεν μπορείς παρά να ευχαριστήσεις την Warner για την σωστή επιλογή- αλλά φέρνει και πολλά περισσότερα από μόνο αυτό. Οι σκηνές δράσης είναι αρκετά πρωτοποριακές σε σχέση με τις προηγούμενες comicbook παραγωγές, με κύριο άξονα να έχουν τα one-shots και τις 360 μοίρες λήψεις, πηγαίνοντας από γωνία σε γωνία την δράση. Η δράση δεν αποφεύγει να γίνει βίαιη και πολλές φορές αισθάνεσαι λες και παρακολουθείς video game παιχνίδι, με τον θεατή να παίρνει μέρος στη δράση. Κατά τα άλλα, η φωτογραφία είναι πανέμορφη, με την κάμερα να πραγματοποιεί υπέροχες λήψεις. Το περιβάλλον και ο φωτισμός είναι κατά κύριο μέρος πολύ καλά.

Η μουσική είναι, προσωπικά, το πιο αδύναμο κομμάτι της ιστορίας. Στην αρχή, τα theme songs μπαίνουν και σε εντυπωσιάζουν. Από το δεύτερο μισό και μετά μπαίνουν '80ς τραγούδια -4 για την ακρίβεια- τα οποία απλά δεν κολλάνε με το περιεχόμενο της σκηνής και προκαλούν μία αμηχανία. Το μοντάζ είναι πολύ καλό -σε συνδυασμό με τα λεγόμενά μου περί της φωτογραφικής λήψης- και δεν σε κουράζει, και αντιθέτως σου τραβά την προσοχή.

Ας περάσουμε στο σενάριο της ταινίας... Αρχικά, η ταινία έχει εν μέρει καλογραμμένο διάλογο, αφού μερικές φορές ο διάλογος καταβάλλεται από μία ασαφήνεια και μία παιδική αφέλεια που νιώθεις πόσο δεν κολλάει στη σκηνή. Σε μερικές δικαιολογείται λόγω χαρακτήρα, ενώ σε άλλες καθόλου. Η πλοκή ρέει αρκετά καλά, με τις εναλλαγές από τόπο σε τόπο, σκηνή σε σκηνή, να είναι αρκετά πετυχημένη. Η ταινία μοιάζει αρκετά μεγάλη, αλλά ως θεατής δεν το καταλαβαίνεις αφού περνάς ευχάριστα τον χρόνο σου, και οι συντελεστές έχουν φροντίσει η δράση και το χιούμορ να τοποθετείται σε στιγμές που αρχίζει η πλοκή να μακραίνει από τον βασικό της άξονα. Το Aquaman βέβαια είναι μία αλλεπάλληλη δράση ταινία που εκεί που σε χάνει σε κερδίζει. Το χιούμορ, όσο καλά και αν το αποδίδει ο Mamoa, είναι μερικές φορές ξύλινο και κρύο, και σου προκαλεί αμηχανία. 

Σχετικά με τους χαρακτήρες: ο Arthur Curry aka Aquaman είναι ένας χαρακτήρας με "mummy issues", ο οποίος είναι ένας επαναστάτης, ένας αρνητής των καθεστώτων, ένας άνθρωπος της άτυπης δικαιοσύνης, που δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει βία. Οι πράξεις του παίζουν σημαντικό ρόλο κατά την διάρκεια της ταινίας, με εκείνον να βρίσκεται στη μέση ανάμεσα στο να γίνει βασιλιάς ή να μην γίνει. Δύο στιγμές στην ταινία δικαιολογούν τις πράξεις και τις απόψεις του -και είναι εξαιρετικά γραμμένες. Γενικά, οι σεναριογράφοι καταφέρνουν να μας ευαισθητοποιήσουν στον πρωταγωνιστή απόλυτα, με κάθε του πράξη να την ακολουθούμε εμείς οι θεατές πιστά. Ο τρόπος μάχης του είναι ιδιαίτερος και οι αντιδράσεις του, μας δείχνουν έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα που όσο εξωστρεφής και αν φαίνεται, άλλο τόσο εσωστρεφής είναι. Ο Mamoa τον αποδίδει με εξαιρετικό τρόπο, και ο χαρακτήρας είναι πραγματικά γραμμένος στα μέτρα του. 

Η Mera είναι μία ακόμα "θηλυκού γένους συμπρωταγωνίστρια" που δυστυχώς δεν φέρνει κάτι ιδιαίτερο στην ταινία. Σε μία εποχή όπου ο φεμινισμός προωθείται ακόμα και μέσα από τις ταινίες, με γυναίκες δυναμικές που έχουν δική τους 'ατζέντα', η Μίρα επαναλαμβάνει τις συνήθειες των '00ς και πίσω. Ένα αρνητικό στο γράψιμό της, είναι ότι ποτέ δεν καταφέρνουμε να έχουμε μία σκηνή ώστε να την σκεφτούμε ως άτομο παρά μόνο ως το ερωτικό ενδιαφέρον του Άρθουρ. Βέβαια, ως χαρακτήρας χαρακτηρίζεται -όπως και ο Άρθουρ- 'badass' με τις σκηνές μάχες της να ξεχωρίζουν. Η Amber Heard είναι παρ'όλα αυτά εξαιρετική στο ρόλο της. 
Ο Vulko του William Dafoe, του μεγαλύτερου ονόματος που έχει η ταινία, είναι αρκετά καλογραμμένος. Ως ο μέντορας του Άρθουρ, ο χαρακτήρας του αναπτύσσεται ομαλά και με γρήγορο ρυθμό. Μακάρι να είχαμε και άλλες σκηνές του στην ταινία... Ο πατέρας της Mera, King Nereus, είναι ο μοναδικός αρχηγός των 7 βασιλειών -εκτός του Orm- που του δίνεται σημαντικός ρόλος, και πραγματικά ενθουσιάζει. Σίγουρα δεν θεωρείται ως καλογραμμένος βέβαια, αφού απλά βοηθάει την πλοκή και σε 2 στιγμές που θα μπορούσε να την οδηγήσει συναισθηματικά, δεν το έκανε.

Οι δύο κακοί της ταινίας είναι και οι 2 υπέροχοι. Ο Black Manta, βέβαια, αν και  έχει μερικές από τις καλύτερες σκηνές της ταινίας, αλλά το κίνητρό του, αν και φαντάζει σοβαρό, ο τρόπος που αποδόθηκε είναι γελοίος- ναι για αυτή τη σκηνή στην αρχή μιλάω... Βρίσκεται μόνο για εξυπηρέτηση του κοινού θαυμαστών και για να γεμίσει η πλοκή. Ο Orm aka Ocean Master είναι εκπληκτικός από την άλλη. Τα κίνητρά του ξεκάθαρα και οι πράξεις του δικαιολογημένες. Ως κίνητρο άνετα συγκρίνεται με αυτό του Killmonger στο Black Panther. Ο Patrick Wilson δίνει μία πάρα πολύ καλή ερμηνεία του ρόλου. 
Τέλος, ο πατέρας του Άρθουρ μου φάνηκε αδιάφορος στην ταινία -όχι πως είχε κάποιον ιδιαίτερο ρόλο- σε αντίθεση με τη μητέρα του Atlanna,  που την παίζει η Nicole Kidman. Η Atlanna λάμπει στην ταινία και κάθε σκηνή που συμμετέχει την κατακτά η παρουσία της. Από την αρχή έως το τέλος, ο χαρακτήρας της μένει ακλόνητος και δυναμικός.

Ο Wan και οι σεναριογράφοι χρησιμοποιούν ως πυξίδα τα έργα επιστημονικής φαντασίας του Ιουλίου Βερν, σε μία μίξη με Shakespear και "Little Mermaid" ["Η Μικρή Γοργόνα"]... Το έργο του Ιουλίου Βερν "Ταξίδι Στο Κέντρο Της Γης" και το παραμύθι "Πινόκιο" έχουν την δική τους σκηνή στη ταινία, με το πρώτο να έχει μία σκηνή παρμένη από εκεί... Το Aquaman κάνει διάφορα pop culture refrences αλλά και ιστορικές αναφορές. 

Το απολύτως αξιοπερίεργο της ταινίας είναι πως ο James Wan όχι απλά σέβεται το source material, αλλά το αναπαράγει και δεν ντρέπεται για αυτό. Όπως είπα και στην αρχή, η ιδέα ενός υποθαλάσσιου βασιλιά είναι γελοία, και η ταινία το παραδέχεται στεγνά! Σε πολλές φάσεις δεν προσπαθεί να δηλώσει κάτι διαφορετικό από ότι ήδη είναι.

Κλείνοντας, να πω πως η ταινία δεν φοβάται να δείξει ποια είναι. Είναι ένα πανέμορφο θέαμα, που όσο χάνει σε σενάριο, τόσο άλλο κερδίζει στα εφέ. Μία ταινία που θα ευχαριστήσει τους φανς παγκοσμίως και κοινούς θεατές. 

Βαθμολογία: 7.8/10

Ίωνας Αγγελής