Mister NO - Το Σπίτι Του Σατανά (Tiziano Sclavi - Bruno Marraffa)

"Αντίο, κύριε πατέρα!" - Φρανσίσκο

Ένας αντισυμβατικός ήρωας, γράφει ο Λευτέρης Ταρλαντέζος στο άρθρο του στο graphic novel της ιστορίας, και δεν θα μπορούσε να είναι πιο σωστός. Ο Βορειοαμερικάνος Τζέρι Ντρέικ ή αλλιώς Μίστερ Νο, δημιούργημα του Guido Nollita (υπεύθυνος για την δημιουργία επίσης του Ζαγκόρ) το 1975, είναι ένας απλός άνθρωπος ο οποίος αηδιασμένος από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ψάχνει για μία ήρεμη ζωή μακριά από φασαρίες, και την βρίσκει στο Μανάους, όπου ασκεί το επάγγελμα του οδηγού τουριστών. Φυσικά η ζωή όμως θα τον φέρνει πάντα σε δύσκολες καταστάσεις, πέρα από το οικονομικό, και πολλές φορές δοκιμάζει την ηθική του. Ένας αρνητής του "πολιτισμένου" κόσμου, ο αντισυμβατικός αυτός τυχοδιώκτης μπλέκει συχνά σε βίαιες περιπέτειες, προσπαθώντας ανεπιτυχώς να ξεχάσει το παρελθόν του.

Κοιτώντας στις ιστορίες του βλέπεις τα πάθη αυτού του ήρωα και την ζωή του να ξεδιπλώνεται μέσα από περίεργες καταστάσεις. Μία από τις πιο αξιοπερίεργες είναι η υπόθεση του Φρανσίσκο Καμπράλ. Ξεκινώντας το 1910, όταν ο Μίστερ Νο ήταν ακόμα αγέννητος, στο πριγκιπικό παλάτι του μεγιστάνα του καουτσούκ στην Αμαζονία Χούλιο Σέζαρ Καμπράλ, του επονομαζόμενου "αυτοκράτορα", που απολαμβάνει να βασανίζει τους φτωχούς ινδιάνους που δουλεύουν καταναγκαστικά στην τεράστια περιοχή του. Ο γιος του, Φρανσίσκο, εκδηλώνει ασυνήθιστες πνευματικές, ψυχικές και μεταφυσικές δυνάμεις και πολλοί πιστεύουν πως τον κατέχει ο διάβολος. Το 1954, ο Φρανσίσκο κυνηγημένος από πράκτορες της CIA, θα συναντήσει τον Μίστερ Νο και τότε όλα θα αποκαλυφθούν...

Το Σπίτι Του Σατανά δημοσιεύθηκε στην Ιταλία στα τεύχη Mister No #104 (σελ. 16-98) και #105 (σελ. 3-36), τους μήνες Ιανουάριο και Φεβρουάριο του 1984. Επαναδημοσιεύθηκε στην έκδοση της Edizioni If, Mister No #52-53. Το σενάριο το έγραψε ο Tiziano Sclavi ("Εξωγήινος!", "Το Φάντασμα Της Όπερας", "Η Ιστορία Του Ντύλαν Ντογκ") σε σχέδιο του Bruno Marraffa. Το εξώφυλλο το υπέγραψε ο Gallieno Ferri ("Ο Καταραμένος Θησαυρός").



Ο σεναριογράφος Tiziano Sclavi κάνει την επιστροφή του, γράφοντας την 4η του ιστορία Μίστερ Νο (προηγούμενες οι: "Ananga!", "Το Φάντασμα Της Όπερας", "Ζούγκλα!") και με την συγκεκριμένη να συμβάλει σε μεγάλο βαθμό στην μεταστροφή του ήρωα στο υπερφυσικό στοιχείο. Πρέπει να ομολογήσω, πως έγραψε ένα από τα καλύτερα σενάριά του με αυτή την ιστορία! Ο Bruno Marraffa με αυτή την ιστορία συμπληρώνει τον κύκλο του στον τίτλο του Mister No. Μαρκάρει την 3η του δουλειά στον τίτλο, μετά το "Uranio!" (στα ελληνικά "Ουράνια!", ήταν η τελευταία εκδοθέν ιστορία της Β' Περιόδου του τίτλου, στο τεύχος #55-56) στα τεύχη #55-56 και "Parto Bianco" (αδημοσίευτη) σε σενάριο Castelli στα τεύχη #94-96. Στην εκδοτική του Bonelli έχει επίσης δουλέψει σε 22 τεύχη Ken Parker. 

Η ιστορία καθώς δημοσιεύθηκε το 1984, ήταν σε μία περίοδο κρίσης για ολόκληρο τον κόσμο. Είχαμε τον "Ψυχρό Πόλεμο", αλλά και τις μεγάλες αντιπαραθέσεις ανάμεσα στη "δεξιά" και "αριστερά", και το σημαντικότερο ήταν η εποχή όπου υπήρξαν φήμες για εξωγήινους (Area 51) και άλλα μεταφυσικά γεγονότα και αντιλήψεις που μάστιζαν την εποχή. Ο άνθρωπος τότε είχε αρχίσει να αναπτύσσει μία μεταστροφή στη φιλοσοφία του μεταφυσικού αλλά και την αμφισβήτησης. Ο κόσμος δεν εμπιστεύονταν κανένα καθεστώς και καμία υπηρεσία. Από όλα αυτά ο Tiziano Sclavi φανερά εμπνεύστηκε για τις επόμενες ιστορίες του.

CIA, FBI όλα αυτά ήταν υπό αμφισβήτηση. Ο κόσμος πίστευε πως κάτι κρύβουν. Ο Sclavi το χρησιμοποιεί αυτό και το υιοθετεί στο Σπίτι Του Σατανά, καθώς βλέπουμε πως προσπαθούν να κρύψουν από τον κόσμο τον Φρανσίσκο, έναν άνθρωπο με υπερφυσικές ικανότητες, για τους δικούς τους σκοπούς. Μας δείχνει την απανθρωπιά τους αλλά παράλληλα τους δικαιολογεί! Η ιστορία περιέχει πολλές πολιτικές απόψεις και αντιλήψεις. Ο George Bernard Shaw είχε πει πως "Το χειρότερο αμάρτημα  προς τα υπόλοιπα πλάσματα δεν είναι το μίσος μας, αλλά να αδιαφορούμε για αυτά, και αυτή είναι η ουσία της απανθρωπιάς". Ο Φρανσίσκο αντιπροσωπεύει το διαφορετικό και οι αντιλήψεις της κυβέρνησης ως προς αυτόν υποδηλώνουν την απανθρωπιά της εποχής.

Η Λατινική Αμερική εκείνη την εποχή μαστιζόταν από όλες τις διάφορες προκαταλήψεις της εποχής. Η εγκληματικότητα ήταν στα ύψη, και η φτώχεια στο απροχώρητο. Και ένα fun fact, λέγεται πως μέχρι το 1954 ζούσε στην Κολομβία ο Χίτλερ, ο οποίος κάνει ένα cameo στην ιστορία.

Το γράψιμο του Sclavi είναι πραγματικά τρομερό αυτή τη φορά. Όπως ανέφερα επηρεάζεται από τις αντιλήψεις του κόσμου της εποχής αλλά παρουσιάζει επίσης μεγάλη επιρροή από τον Hugo Pratt και άλλα αργεντίνικα κόμικς. Τέλος, η ιστορία θα μπορούσε να πει κανείς πως αποτελεί προσχέδιο για τον Ντύλαν Ντογκ, εισάγοντας το μεταφυσικό στοιχείο σε μεγάλο βαθμό.

Η ιστορία περιέχει ένα ρόστερ από καλογραμμένους χαρακτήρες. Ο Φρανσίσκο σίγουρα ξεχωρίζει και είναι και ο πρωταγωνιστής της περιπέτειας, και ο Μίστερ Νο είναι καλογραμμένος, αν και στην ιστορία παίρνει τον ρόλο του "αυτού που αντιδρά". 

Η σκηνοθεσία είναι επίσης πολύ εκλεπτυσμένη. Ο πρόλογος είναι ένας από τους καλύτερους σε κόμικς, βάζοντας τον αναγνώστη κατευθείαν μέσα στην ιστορία, και ειδικά η σκηνή όπου το κεφάλι του πράκτορα εκρηγνύεται είναι ένα έργο τέχνης. Το σχέδιο έχει τα προβλήματά του, αλλά αυτό αποδίδεται στο σχεδιαστικό "καρτουνίστικο" στυλ του Marraffa, και πιστεύω πως ήταν κακή η επιλογή του ως σχεδιαστή της ιστορίας. Αν και δεν νομίζω να μπορούσε να αποδώσει κάποιος με καλύτερο τρόπο την έκρηξη του εγκεφάλου του πράκτορα... Το χρώμα είναι το πιο αδύναμο κομμάτι της ιστορίας. Σε πολλά σημεία (ειδικά στις σελίδες 6-8 που δεν μπορούν να αποφασίσουν αν η λάμψη είναι λευκή ή κίτρινη) παρατηρείται λάθος τοποθέτηση χρώματος. 

Μία πάρα πολύ καλή ιστορία Μίστερ Νο που μας δείχνει μία άλλη εκδοχή του ήρωα, πιο σκοτεινή και πιο "μεταφυσική" που αξίζει μία ανάγνωση! Από τις πιο αξιοσημείωτες ιστορίες του ήρωα, σε μία πάρα πολύ καλή έκδοση των εκδόσεων Μικρός Ήρως.

ΙΩΝΑΣ ΑΓΓΕΛΗΣ