50 Χρόνια Ελληνικός Μπλεκ!

Ήταν Οκτώβριος του 1954 όταν στην Ιταλία έκανε την εμφάνισή του ένας νέος ήρωας κόμικς. Είχε ξανθά μαλλιά, φορούσε γούνινο σκούφο και σακάκι, γεροδεμένος και γύρω στα 2 μέτρα ύψος. Έφερε την υπογραφή των EsseGesse – αποτελούμενη από τους Pietro Sartoris, Dario Guzzon & Giovanni Sinchetto – και η εμπορική του επιτυχία ήταν πρωτοφανής. Με το όνομα Μπλεκ – «Il Grande Blek» («Ο Μεγάλος Μπλεκ») στο πρωτότυπο – ήταν το σύμβολο της Αμερικάνικης επανάστασης, και της απελευθέρωσης του Αμερικανικού ζυγού από τους Άγγλους. Αρχηγός μιας ομάδας κυνηγών, και με 2 πολύ καλούς φίλους στο πλάι του – το «μυαλό» και το κωμικό στοιχείο της ομάδας, ο Καθηγητής Μυστήριος, και ένα παιδί που όταν πέθανε ο πατέρας του ο Μπλεκ τον πήρε υπό την προστασία του, ο Ρόντυ –, κάθε του περιπέτεια χαρακτηρίζεται για την αφέλειά της, τα αντιπολεμικά της μηνύματα, την κωμικότητα και την προβλέψιμη πλοκή της.

Όλα αυτά αποδεχτά φυσικά, αφού αν σκεφτούμε πως την δεκαετία του ’50, έχουμε μία Ευρώπη ερχόμενη από έναν αιματοβαμμένο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ένα ευχάριστο, παιδικό ανάγνωσμα ήταν απαραίτητο τότε. Οπότε η επιτυχία του ήταν αναμενόμενη. Το 1965 τελείωσε την πορεία του στην Ιταλία – κάπως απότομα, και αυτό λόγω διαφορών των δημιουργών με τον εκδότη – και τα δικαιώματα του ήρωα πωλήθηκαν σε Γαλλική εκδοτική. Εκεί διάφοροι δημιουργοί ανέλαβαν να γράψουν ιστορίες του ήρωα – ανάμεσά τους οι θρυλικοί Jean Yves Mitton, Ciro Tota κα – μέχρι και τις αρχές του 2000 στο περιοδικό Kiwi. Φυσικά εκεί ανάμεσα δημιουργήθηκαν ιστορίες και σε άλλες χώρες, όπως στη Σερβία - με ιστορίες από δημιουργούς όπως ο Bane Kerac - έως και στην Ελλάδα – με ιστορίες των Στέλιου Ανεμοδουρά και Βύρωνα Απτόσογλου -, και έγιναν διάφορες προσπάθειες για επανέκδοση του ήρωα στην Ιταλία – πιο γνωστή αυτή του 1994 που βγήκαν και νέες ιστορίες με αρχισυντάκτη το μοναδικό, τότε, ζωντανό μέλος των EsseGesse, Dario Guzzon. Τελευταία εκδοτική προσπάθεια του ήρωα έγινε από την Ιταλική εκδοτική Edizioni If, όπου στα 171 τεύχη της, συλλέγει κάθε εκδοθέν ιστορία του ήρωα. Ο Μπλεκ μέσα από το κόμικς του περνάει ξεκάθαρα δημοκρατικές και ριζοσπαστικές αντιλήψεις, πολεμά ενάντια στο άδικο και πρεσβεύει την ισότητα μεταξύ των φυλών – ένα ζήτημα που αντιμετωπίζεται εντός του κόμικ είναι η ρατσιστική αντίληψη των Αμερικανών και των Άγγλων για τους ερυθρόδερμους.

Ας μιλήσουμε όμως και για τον τίτλο του Μπλεκ επί Ελληνικού εδάφους… Ο Στέλιος Ανεμοδουράς τον έφερε τον Ιούνιο του 1969, όταν η Ελλάδα βρίσκονταν υπό την δικτατορία της Χούντας – και οι δικτάτορες το επέτρεψαν επειδή ήταν Αμερικάνικος ήρωας (γέλια) –, κάνοντάς τον αυτόματα ένα όπλο ενάντια στη δικτατορία. Ο Ανεμοδουράς το γνώριζε καλά αυτό, και λόγω του αριστερού του παρελθόντος, έκανε τον Μπλεκ ένα σύμβολο ενάντια στη δικτατορία, και παράλληλα τον χρησιμοποίησε ως ένα παιδικό ανάγνωσμα για να ξεχνιέται ο βασανισμένος Ελληνικός λαός από τα προβλήματά της καθημερινότητάς του. Με εβδομαδιαία περιοδικότητα, η κανονική σειρά πέρασε από πολλές περιόδους, ενώ εντωμεταξύ βγήκαν και άλλες μηνιαίες. Πιο βασική στροφή στο περιοδικό έγινε το ’80 που το περιοδικό μετατράπηκε εξ’ ολοκλήρου σε πολυθεματικό, με θέματα ποπ κουλτούρας, και δεκάδες κόμικς να το στολίζουν. Ουσιαστικά, το περιοδικό κάθε φορά προσαρμοζόταν στις ανάγκες και τις τάσεις της εποχής. Μετά είχαμε το - μηνιαίο πλέον - «Συλλεκτικό Μπλεκ» που περιελάμβανε μόνο ιστορίες Μπλεκ και σύλλεξε σχεδόν κάθε ιστορία που είχε εκδοθεί στην Ελλάδα μαζί με νέες – Γαλλικής παραγωγής – αδημοσίευτες στα τελευταία τεύχη.

Οι εκδόσεις Μικρός Ήρως επιχείρησαν να τον βάλουν ξανά στην Ελληνική σκηνή από το 2014 με το «Νέος Μπλεκ». Ακολούθησε το μοντέλο: ο Μπλεκ ως κεντρικός ήρωας και 3-4 κόμικ συνοδευτικά, κινήθηκε κάπως σε πολυθεματικά πεδία, και αυτό το μοντέλο το κράτησε για 60 τεύχη, κάθε μήνα και ένα, έως τον Νοέμβριο του 2018. Και η ακύρωση της έκδοσης όμως έγινε μόνο για να δωθεί ο χώρος να αναδειχθεί μία νέα έκδοση Μπλεκ! Τον Δεκέμβριο του 2018, στο περσινό Athenscon, έγινε η πρώτη παρουσίαση της νέας αυτής περιόδου του ήρωα, με τίτλο «Μπλεκ: Τα Καλύτερα Κόμικς». Ο εκδότης Λεωκράτης Ανεμοδουράς (εγγονός του Σ. Ανεμοδουρά) και ο αρχισυντάκτης Λευτέρης Ταρλαντέζος (μέγας γνώστης του χώρου, και ένα από τα μέλη της συντακτικής ομάδας του «9») έχτισαν ένα πολυθεματικό from scratch, το οποίο είναι 164 σελίδες, με σχήμα 17*24 και έκδοση πολυτελείας, περιέχει στην ύλη του 10+ κόμικς, εκτεταμένη αρθρογραφία, και σε διμηνιαία βάση, μέχρι τώρα έχει τραβήξει την προσοχή πολλών. Μέχρι τον Ιούλιο του 2019 έχουν δημοσιευθεί 5 τεύχη της σειράς.

Και έτσι φτάνουμε στο σήμερα, 25 Ιουνίου 2019, και αναπολούμε το παρελθόν, και την παιδική μας αθωότητα, πάντα κοιτάζοντας μπροστά για ένα λαμπρό παρόν και μέλλον. Για εμένα ο Μπλεκ είναι ένας αιώνιος επαναστάτης, ένας άνθρωπος της αντίστασης. 50 χρόνια εντός της Ελληνικής εκδοτικής ιστορίας, και ευχόμενοι για πολλά ακόμα να ακολουθήσουν...

Χρόνια πολλά, Μπλεκ!

Μπλε Κομήτης #07 - Ο Δρόμος του Ελληνικού Κόμικ...

Λίγο πριν το Comicdom Con Athens στις 19-20-21 Απριλίου θεώρησα ως κατάλληλη κίνηση να κάνω την κριτική μου στο τελευταίο τεύχος του Μπλε Κομήτη, ώστε να μπούμε και στο mood του επερχόμενου τεύχους, όσο και του convention, βάζοντάς μας ουσιαστικά ξανά στη τροχιά του ελληνικού κόμικ...

Εξώφυλλο "Ληστές" από τον Kanellos Kob

Μετά από τον νέο δρόμο που χάραξε το τεύχος #6, το 7^ο τεύχος ακολουθεί το ίδιο μοτίβο και εμπλουτίζει το roster του και με περισσότερες αυτοτελείς ιστορίες αυτή τη φορά, συνοδεύοντας τις μεγάλες σειρές που κόβονται σε διάφορα μέρη. Συνοπτικά, τα ελληνικής προέλευσης «Ληστές» [Γιώργος Γούσης / Γιάννης Ράγκος], «Άρπη» [Έλενα Γώγου / Ηλίας Κυριαζής] & «Μέρες Λατρείας» [Παναγιώτης Πανταζής / Στρατής Ρέλλος] συνεχίζουν ακάθεκτα, ενώ τα ξένα «Σατανία» [Kerascoet / Fabien Vehlmann], «Kobanne Calling» [Zerocalcare] εξακολουθούν να θαυμάζουν. Από αυτοτελείς ιστορίες έχουμε 4, εκ των οποίων τα 3 μονοσέλιδα «Love Me Tender» [Kanellos Kob / Χρήστος Βεσκούσης], «Αληθινά Κουραφέλκυθρα – Βασισμένο σε Γεγονότα: Κουράδα του Ολέθρου» [Αντώνης Βαβαγιάννης] & «Ραλλού: Σουρεαλιστική Περίοδος (Η)» [Ιρίδα Μούζου] και μία πολυσέλιδη, το «Ασέληνον Όρος» [Ραφαέλλα Κόνη / Γιώργος Γούσης / Δημοσθένης Παπαμάρκος]. Το τεύχος, επίσης, περιλαμβάνει το καθιερωμένο πλέον στριπ «Ο Θάνατος» [Αντώνης Βαβαγιάννης], την στήλη «Στη Τροχία των Κόμικ» [Σπύρος Γιαννακόπουλος] και μία αποκλειστική συνέντευξη των δημιουργών του κόμικ «Satania»,  Fabien Vehlmann & Kerascoet [Θοδωρής Δημητρόπουλος].

"Σατανία" σχέδιο: Kerascoet

Στο β’ μέρος της «Σατανίας» βλέπουμε την συνέχεια της αναζήτησης της Σάρλι για τον χαμένο αδελφό-επιστήμονά της, ο οποίος βασιζόμενος στην εξελικτική θεωρία του Δαρβίνου, προσπαθεί να αποδείξει ότι Κόλαση είναι πραγματική και βρίσκεται στα έγκατα της Γης, με τη βοήθεια μιας ομάδας διάσωσης. Στις 11 σελίδες που αποτελούν το β’ μέρος, βλέπουμε μία νέα διάσταση της ιστορίας, όπου και ουσιαστικά «σκάβουμε» στον ψυχικό κόσμο της Σάρλι. Η μεταπήδηση από το πρώτο μέρος στο δεύτερο, θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω έως και ανεπανάληπτη, αφού η πλοκή από μία horror αισθητική, μετατρέπεται αυτόματα σε psychological horror. Ο Vehlmann εδώ είναι που αναδεικνύει και την σεναριακή του μαεστρία, καθώς ο χαρακτήρας της Σάρλι είναι σε πολλές περιπτώσεις παρόμοιος με εκείνον στα προηγούμενα έργα του, με κύρια η αναφορά στο Jolies tenebres (όπου και ήταν η πρώτη του συνεργασία με το δίδυμο Kerascoet στο σχέδιο). Κατά την γνώμη μου, με αυτό το επεισόδιο αρχίζει το δέσιμο μας συναισθηματικά με τους χαρακτήρες, γνωρίζοντας περισσότερα πλέον για τους πρωταγωνιστές μας – και η συνέντευξη ενισχύει φανταστικά σε όλη την γνώμη κάποιου για την ιστορία. Σχετικά τώρα με την δουλειά των Kerascoet δεν υπάρχουν λόγια, η ατμόσφαιρα που δημιουργείται με το σκίτσο σε στιλ «κινουμένων σχεδίων» και η ποικιλία χρωμάτων είναι πέρα από τρομερή. Κλείνω επιβραβεύοντας τους συντελεστές του Μπλε Κομήτη για το εξαιρετικό κόψιμο της ιστορίας σε μέρη, με κάθε ένα από αυτά να φαίνεται σαν να βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο στην Κόλαση και εμείς μαζί με τους χαρακτήρες του κόμικ. Κάτι που δείχνει πως οι συντελεστές του περιοδικού γνωρίζουν με τι υλικό έχουν να κάνουν…

"Ληστές" σχέδιο: Γιώργος Γούσης

Το «Ληστές: Η Ζωή και  Θάνατος του Γιάννη και Θύμιου Ντόβα» φτάνει στο δεύτερο της μέρος με άλλες 13 σελίδες, και αυτή τη φορά πηγαίνοντας την ιστορία 7 χρόνια μετά τον θάνατο του Κωσταντόβα, από το μαχαίρι του Γιολδάση, και πλέον μας κάνει ξεκάθαρο το κόμικ ποιοι είναι οι πρωταγωνιστές του, οι 2 γιοι του Κωνσταντόβα, Γιάννης και Θύμιος. Παρόμοια με το «Σατανία», έτσι και εδώ, το β’ μέρος είναι σαν ένα νέο κεφάλαιο, ανανεώνοντας έτσι και τον αναγνώστη και βάζοντάς τον σε νέα μονοπάτια. Η εκδίκηση λοιπόν είναι η συνέχεια του στόρυ, με τα 2 αδέλφια να αποφασίζουν πως ο Γιολδάσης, δολοφόνος του πατέρα τους πρέπει να πεθάνει. Όπως και στο πρώτο μέρος, η ατμόσφαιρα που δημιουργείται από το εξαιρετικό σχέδιο του Γούση και την επιλογή του ασπρόμαυρου, πάντα σε συνδυασμό με το γράψιμο του Ράγκου, κάνει ένα ανεπανάληπτο ανάγνωσμα. Στο κομμάτι που εστιάζει το νέο επεισόδιο με μεγάλη επιτυχία είναι ο χαρακτήρας του Γιάννη. Μέσω της σιωπής, χτίζεται ένας πολύπλοκος χαρακτήρας, μυστήριος, σιωπηλός, μοναχικός. Βασικό παράδειγμα η σκηνή με τον κλέφτη που έχει αιχμάλωτο, που μπορεί να φαίνεται ως άχρηστη στο όλο στόρυ, αλλά παρ’ όλα αυτά μας δίνει περισσότερες πληροφορίες από όλο το κόμικ (έως τώρα).

"Άρπη" σχέδιο: Έλενα Γώγου

Υποψήφια και για το βραβείο «Καλύτερου Ένθετου» στα Ελληνικά Βραβεία Κόμικς, η «Άρπη» μετά από την εισαγωγή της στον κόσμο της Θεοκτονίας στο προηγούμενο τεύχος, τώρα φαίνεται πως ξεκινάει η βασική πλοκή, με ακόμα βέβαια σημαντικές προσθήκες στο ρόστερ των χαρακτήρων του κόμικ, όπως αυτή της Τεύτας (πιθανό love interest κιόλας για την Άρπη) και του Βωκ του Εργάτη. Στις 6 σελίδες που μας παρέχονται στο παρόν τεύχος, δεν μπορείς να πεις ξεκάθαρα εάν πρόκειται για κάτι μοναδικό σεναριακά, και για εμένα η Άρπη είναι η πιο αδύναμη από τις υπόλοιπες μεγάλες σειρές της έκδοσης για αυτό το λόγο. Αντί να προχωράει την πλοκή, στέκεται με μανία στην παρουσίαση των χαρακτήρων και του κόσμου της Θεοκτονίας, προσπαθώντας να σε εντάξει στην ατμόσφαιρα του κόμικ. Όπως προανέφερα, μπορεί το σενάριο να μην έχει βρει ακόμα τον δρόμο του αλλά το σχέδιο της Γώγου παραμένει από τα δυνατά χαρτιά της σειράς, με πολλά από τα panels του κόμικ να μπορείς να τα κοιτάζεις με τις ώρες…

"Μέρες Λατρείας" σχέδιο: Παναγιώτης Πανταζής

Η σειρά που με εντυπωσίασε περισσότερο στο #6, δεν ήταν άλλη από αυτή των «Μερών Λατρείας». Στο 2^ο επεισόδιο είμαστε στην ημέρα της περιφοράς του Επιτάφιου, την Μεγάλη Παρασκευή. Ένα ακόμα από τα στοιχεία που καθορίζουν την εφηβική ηλικία είναι το αίσθημα της ζήλειας, και … της φαντασίας. Έτσι και εδώ, ο Ρέλλος στήνει μέσα σε μόνο 6 σελίδες ένα επεισόδιο όπου ο Τίτο γεμάτος ζήλεια φαντάζεται τον φαντάρο που κρατάει τον Επιτάφιο να πεθαίνει. Και μόνο μέσα από αυτό, εισχωρούμε στον ψυχικό κόσμο του πρωταγωνιστή μας, βυθίζοντάς τον στην κατάθλιψη. Το σχέδιο του Πανταζή ταιριάζει απόλυτα με το όλο κόνσεπτ του κόμικ, με πολύ όμορφη την χρήση των χρωμάτων. Νομίζω πως έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε τώρα που θα οδηγήσει τους χαρακτήρες η ιστορία, και τι θα γίνει στην Ανάσταση…

"Kobanne Calling" του Zerocalcare

Συνεχίζετε και το «Kobanne Calling» με το 2^ο του επεισόδιο και είναι πάνω κάτω στα ίδια επίπεδα με το πρώτο μέρος. Μας παρουσιάζει την άφιξη του Zerocalcare μαζί με άλλους Ιταλούς στο Μεσέρ, το χωριό που «απέχει όσο τρεις στάσεις του μετρό της Ρώμης από το Κομπάνι» και συνειδητοποιεί τι όμορφο που είναι να ανακαλύπτει τις συνήθειες άλλων πολιτισμών «γκρεμίζοντας το στερεότυπο του Ιταλού βουτυρομπεμπέ που τρώει μόνο κέικ». Αυτό που ξεχωρίζει στο νέο επεισόδιο είναι πως ασχολείται με τις στερεοτυπικές αντιλήψεις του κοινού Ιταλού, κάνοντας χιούμορ, που απλά δεν μπορείς παρά να γελάσεις μαζί του. Οι 8 σελίδες που παίρνουμε, θα έλεγα πως είναι πολύ λίγες, όχι από την άποψη πως τους λείπει κάτι, αλλά από την άποψη πως έχουμε δεθεί με τον χαρακτήρα του Zerocalcare σε τόσο μεγάλο βαθμό που δεν χορταίνεις να τον διαβάζεις. Πρόκειται για την καλύτερη προσθήκη στον Μπλε Κομήτη, και ένα κόμικ που έλειπε από την ελληνική εκδοτική σκηνή.

"Ασέληνον Όρος" σχέδιο: Ραφαέλλα Κόνη

Το νέο αυτοτελές 10-σέλιδο κόμικ που όλοι ανυπομονούσαμε να διαβάσουμε μετά από μερικά πρώτα sneak peeks που πήραμε από το facebook, δεν είναι άλλο από το «Ασέληνον Όρος» του Δημοσθένη Παπαμάρκου («Γυμνά Οστά»). Βρισκόμαστε στο 279 π.Χ. και οι Γαλάτες, υπό την ηγεσία του Βρέννου, κατευθύνονται προς τους Δελφούς ερημώνοντας τα πάντα στο πέρασμά τους. Βρισκόμαστε στο 279 π.Χ. και οι Αιτωλοί μαζί με τους Αθηναίους, τους Βοιωτούς και άλλους Έλληνες προσπαθούν να ανακόψουν τους εισβολείς στις Θερμοπύλες. Ο Πολύφρωνας αποφασίζει να καταφύγει ικέτης στον άβατο του Ωμηστή και ζητά από τον Απόλλωνα να επαναφέρει τη Σελήνη στο Ασέληνο Όρος, δίνοντάς τους την δύναμη να νικήσουν τον εχθρό. Μία σπουδαία θα έλεγε κανείς μίξη horror με μυθολογία και fantasy. Η ιστορία σαν ιστορία δεν αποτελεί και κάτι σπουδαίο, καθώς δίνει τόσο μεγάλη σημασία στο horror κομμάτι και χάνεται το νόημα του σεναρίου από ένα σημείο και μετά. Το σχέδιο της Κόνη είναι απίστευτα καλό, έχοντας μεν κάποιες ασυμμετρίες ως προς την σχεδίαση προσώπων, αλλά παρ’ όλα αυτά κάνει για μερικά σπουδαία στιγμιότυπα. Το χρώμα του Γούση είναι επίσης πάρα πολύ καλό, ειδικά στο τελευταίο καρέ. Γενικώς, στο τεχνικό κομμάτι η ιστορία λάμπει, αλλά σεναριακά αν και έχει καλογραμμένους διαλόγους, η ιστορία φαίνεται σαν να μην έχει κάποιον ξεκάθαρο σκοπό, και οι 10 σελίδες της θα μπορούσαν να ήταν και 6.

Συνέντευξη των δημιουργών της "Σατανίας"

Στα υπόλοιπα μέρη του τεύχους, το «Love Me Tender» πρόκειται για μία ακόμα ανούσια ροζ σελίδα με πολύ καλό σχέδιο από τον Kanellos Kob, η διπλή δόση Βαβαγιάννη είναι κάτι παραπάνω από απολαυστική με τον «Θάνατο» να κάνει ίσως και το καλύτερο στριπ του ως τώρα, και το «Αληθινά Κουραφέλκυθρα» να σε κάνει να γελάς «βρώμικα», ενώ η «Ραλλού» κάνει ίσως το πιο αδύναμο στριπ της ως τώρα (μου άρεσε καλύτερα όταν δεν ήταν σε τόσο «σεξουαλικές» καταστάσεις). Η στήλη «Στη Τροχιά Των Κόμικς» μας παρουσιάζει άλλες 3 νέες εκδόσεις που πρέπει να ελέγξουμε και μία παρουσίαση στο κλασσικό Maus, όπως και μας δίνει τους νικητές από το 46^ο Διεθνές Φεστιβάλ Κόμικς της Angouleme, δίχως να ξεχνάμε τα «Top 5 Comics» του Γιώργου Γούση. Τέλος, η 4-σέλιδη συνέντευξη των δημιουργών πίσω από τη «Σατανία», Fabien Vehlmann και Kerascoet (Marie Pommepuy & Sebastien Cosset), που αποτελεί και το καλύτερο άρθρο του τεύχους, και –προσωπικά- μία από τις καλύτερες συνεντεύξεις στο περιοδικό.

Συνολικά, το 7^ο τεύχος είχε τα καλά και τα κακά του, αλλά παρ’ όλα αυτά νομίζω πως αυτό που ήθελε να πετύχει το κατάφερε, δηλαδή το να καταφέρει να κρατήσει το κοινό του παρ’ όλες τις μεγάλες σειρές και αποδεικνύοντας πώς η ανανέωση που έγινε είναι άξια προσοχής… Το επόμενο τεύχος του Μπλε Κομήτη (#8) θα είναι διαθέσιμο στο Comicdom Con Athens 2019, στις 19-20-21 Απριλίου!

Ίωνας Αγγελής

Ο Συλλέκτης: Έξι Διηγήματα Για Έναν Κακό Λύκο - Διαπροσωπικές σχέσεις

Ο Soloup επιστρέφει δυναμικά στον χώρο των κόμικς, και ειδικότερα στα graphic novels, με το «Ο Συλλέκτης – Έξι Διηγήματα Για Έναν Κακό Λύκο». Ο βασικός άξονας της ιστορίας είναι οι χωρισμένοι γονείς και τα αποτελέσματα αυτής της πράξης. Το καθένα από τα 6 εικονογραφημένα διηγήματα ξεδιπλώνει ένα ακόμα ζήτημα που μαστίζει την εποχή μας, τον εγωισμό αλλά και τον τρόπο αντιμετώπισης τους, αυτό που μας οδηγεί στον αποχωρισμό με αγαπημένα μας πρόσωπα. Το κόμικς δεν στέκεται όμως μόνο στον στενό ορισμό της έννοιας οικογένεια, αλλά και ευρύτερα, στον σύντροφο σου, στον φίλο σου, στον συνοδοιπόρο σου.  Μέσα στις 270 σελίδες του μπορεί να συγκινηθείς, να θυμώσεις, να αγανακτήσεις, να συγχυστείς, να νιώσεις συμπόνια για τους πρωταγωνιστές. Προχωρώντας όλο και πιο βαθιά μέσα στην ιστορία, βλέποντας τις αλλαγές στους πρωταγωνιστές, αλλάζεις και εσύ μαζί τους, μετατρέποντας σε, σε έναν παθητικό αναγνώστη.

Το πρώτο διήγημα με τίτλο «Πεταλούδες», μας δίνει μία «τρίτη» ματιά στην ιστορία, μέσω αφήγησης. Επιπλέον, δρα ως εισαγωγή στον όρο του «Συλλέκτη» δίνοντας το υπόβαθρο της ιστορίας που θα ακολουθήσει. 

Στο «Σουρσουρής» έχουμε μία ακόμα αφήγηση από ένα τρίτο πρόσωπο, αυτή τη φορά όμως ο πρωταγωνιστής της αφήγησης αλλάζει, με κύριο πρόσωπο τον Χαλίτ, ένα μικρό πουλί, που μέσα από την ιστορία του καταλαβαίνουμε την δυσκολία της κατάστασης της οικογένειας. Να προσθέσω πως μας δίνει και μία ρεαλιστική απεικόνιση της Ελληνικής Αστυνομίας της εποχής μας. 

Το διήγημα «Μαύρη Τρύπα» πρόκειται για το πιο αδύναμο από τα 6, αλλά παρ’ όλα αυτά καθίσταται ίσως και το σημαντικότερο. Γεμάτο κρυφά νοήματα, μας δίνει την γενικότερη θεματολογία του κόμικς, αυτή του ανθρώπινου κενού και τον τρόπο «επούλωσής» του. Μαζί με το «Αχώριστοι», μας δίνουν αφηγήσεις από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές, και πιο συγκεκριμένα από τους παππούδες της Φωτεινούλας. Στην 2^η, ο παππούς αφηγείται μία ακόμα ιστορία αποχωρισμού. Η πιο τραγική ιστορία κατά τη γνώμη μου σε ολόκληρο το κόμικς που είναι απίθανο να μην σε κάνει να κυλήσεις ένα δάκρυ. Τελειώνει το διήγημα με μία συμβουλή, πως ο χρόνος δεν είναι στο χέρι μας να τον ελέγξουμε, και πως πρέπει να αδράξουμε την ευκαιρία με το που μας δίνεται. 

Το πιο «εκεί έξω» διήγημα δεν είναι άλλο από την «Κοκκινοσκουφίτσα». Η παρομοίωση της Κοκκινοσκουφίτσας με την Φωτεινούλα, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ευφυέστατο. Μετά από μερικές αλλαγές που γίνονται στο κλασσικό παραμύθι, η ιστορία ξεδιπλώνεται δίνοντας μας την βασική ιστορία από την αρχή έως το τέλος της. Μία πραγματική απεικόνιση της θέσης του παιδιού ανάμεσα στους γονείς του που πρέπει να προβληματίσει πολλούς. Για αυτό δεν είναι τυχαία η επιλογή χρωματισμού του συγκεκριμένου διηγήματος.

Τελευταίο και το πιο «προσωπικό» διήγημα, τιτλοφορείται «Κακός Λύκος», μας συνδέει με ότι προηγήθηκε, δείχνοντας μας τις σκέψεις του πατέρα, με τέτοιο ρεαλισμό, που μπορείς να ταυτιστείς μαζί του. Η ιστορία κλείνει με έναν ύμνο, μία ακτίνα ελπίδας μέσα από τη μιζέρια, και το δράμα που πηγάζει το κόμικς.

Τελικά, ο Soloup κατάφερε να με μεταφέρει και στις 270 σελίδες με μαγικό τρόπο, μετατρέποντας το, σε ένα από τα καλύτερα αναγνώσματα της ζωής μου. Είναι αδιαμφισβήτητα ένα από τα τρία καλύτερα κόμικς που είδαμε το 2018. Εύχομαι σε μία καλή συνέχεια, και να μας χαρίσει και άλλα τέτοια εξαιρετικά κόμικς, που σε μαθαίνουν πως ακόμα και στις πιο σκοτεινές ώρες υπάρχει μία ακτίνα ελπίδας!

ΙΩΝΑΣ ΑΓΓΕΛΗΣ

Μπλεκ #2 - Η Αναβίωση Του Υπεράνθρωπου

Το Μπλεκ επέστρεψε με το 2^ο τεύχος του και αυτό τον μήνα, αυτή τη φορά συνεχίζοντας στον δρόμο που χτίσθηκε από το πρώτο τεύχος, και τώρα εξερευνώντας νέους τρόπους ψυχαγωγίας του κοινού, και ενδυνάμωσης της ύλης. Το περιοδικό με το νέο του τεύχος μας δίνει ξανά τα καλά του πρώτου τεύχους, εν δίδοντας σε αυτό ακόμα περισσότερο. Όπως εμείς πλέον εμπιστευόμαστε τον εκδότη Λεωκράτη Ανεμοδουρά στις κινήσεις του, έτσι και εκείνος εμπιστεύεται εμάς, όπως μας δείχνει στο Editorial του τεύχους. Στις εκπλήξεις του #2 διακρίνουμε την νέα ένταξη, ή μάλλον επανένταξη, του Υπεράνθρωπου, ενός αφηγήματος της δεκαετίας του ’50, που ο Θάνος Κόλλιας – γνωστός για την δουλειά του στο Ύψιλον – αναλαμβάνει τα χρέη σεναριογράφου και σκιτσογράφου, σε ένα πολλά υποσχόμενο ριμέικ. Το τεύχος επαναφέρει τίτλους φαβορί του πρώτου τεύχους, ανάμεσά τους ο Μάντυ Ρίλεϋ, ο Δικαστής Ντρεντ, ο Ταρζάν και φυσικά τον Στορμ. Ο Φάντομ, ο Λ-Ο και το Παιδί Πάνθηρας συνεχίζουν τις ιστορίες του από το πρώτο τεύχος, και ο Μπλεκ – ο πρωταγωνιστής ουσιαστικά – μας δίνει μία νέα ιστορία, ερχόμενη να κλείσει τα στόματα παραπονεμένων αναγνωστών. Στις 164 σελίδες που τον περιλαμβάνουν, μπορούν να βρεθούν και άρθρα – γραμμένα από γνώστες του αντικειμένου, τον Λευτέρη Ταρλαντέζο [που στην στήλη Κόμικς Νέα αναφέρει και το περιοδικό μας Comic Cultura] , τον Μάνο Νομικού και τον Νίκο Δημ. Νικολαΐδη -, τόσο για τα κόμικς όσο και για την ποπ κουλτούρα, με νέα, αφιερώματα και μία συνέντευξη του Θάνου Κόλλια, όπως επίσης το χιουμοριστικό μονοσέλιδο «Μα Τα Χίλια…» του Βαγγέλη Σαΐτη. Το εξώφυλλο αποτίνει τιμή στον Φάντομ – σε σκίτσο των Bret Blevins & Terry Austin -, ήρωα που φιλοξενείται στο παρόν τεύχος. Ας περάσουμε όμως στο κάθε κόμικς ξεχωριστά…

ΜΠΛΕΚ – Οι Κλέφτες Του Βορρά [EsseGesse - "I Ladri Del Nord", Collana Freccia #1-21, 1958 / Μεγάλος Μπλεκ #77, 02/1975] – σελίδες 6-43

Το πρώτο, και πολυσέλιδο, κόμικς του τεύχους δεν είναι άλλο από αυτό του Μπλεκ. Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, δημοσιεύεται ξανά ιστορία εκ χειρός EsseGesse, ακόμα και αν αποτελεί αναδημοσίευση – με τον πρώτο τίτλο που του δόθηκε να ήταν «Η Εκδίκηση Του Αδελφού». Η πλοκή έχει ως εξής: ένας πρώην δοιηκητής των Αγγλων και ένας χωρικός ενώνουν τις δυνάμεις τους για να εκδικηθούν τον Μπλεκ. Προσωπικά μου άρεσε αρκετά η ιστορία, αν και την καταλαμβάνει μία παιδική αφέλεια καθ’ όλη τη διάρκεια. Διαβάζοντας την νιώθεις αυτόματα την νοσταλγία, και την ηλικία του έντυπου, πράγμα που σε απομακρύνει από την ανάγνωση του. Το σκίτσο είναι αρκετά καλό, και ο χρωματισμός που έγινε αρκετά καλά μελετημένος, μετατρέποντάς σε μία ιστορία που απευθύνεται αποκλειστικά στους λάτρεις του ήρωα, και σε μεγάλης ηλικίας κοινό. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει πως δεν κάνει μία πολύ ψυχαγωγική ανάγνωση!

ΜΑΝΤΥ ΡΙΛΕΫ – Το Πρώτο Δάκρυ [Ray Collins / Ernesto Garcia Seijas - "La Primera Lagrima", Scorpio #113, 1985] – σελίδες 46-55

Το αγόρι που αποτέλεσε την απόλυτη έκπληξη του πρώτου τεύχους, επέστρεψε, με αυτή τη φορά μία δεκασέλιδη περιπέτειά του. «Το Πρώτο Δάκρυ» ακουμπά – όπως κατά κύριο λόγο οι ιστορίες του Ρίλεϋ – λεπτά θέματα, με αυτή τη φορά, την ορφάνια, την έννοια της μητριάς, την οικογένεια και τέλος, την ενηλικίωση. Η λέξη «συγγνώμη» παίζει σημαντικό ρόλο στη ροή της ιστορίας, αυτή τη φορά δίνοντας τη δυνατότητα και σε αναγνώστες άγνωστοι με τον ήρωα, να συμπαθήσουν και πάνω από όλα, να κατανοήσουν. Ο Collins με τους εξαιρετικούς διαλόγους του, που μπορεί μέχρι και να σε στοιχειώσουν, σε ταξιδεύει στον κόσμο του Ρίλεϋ λες και είναι κάτι φυσικό. Το σχέδιο του Garcia Seijas πανέμορφο από κάθε άποψη, τονίζοντας τα χαρακτηριστικά των προσώπων του κάθε ήρωα, βοηθώντας μας να συνδεθούμε με τον καθένα συναισθηματικά. Να προσθέσω, πως ο συμβολισμός του φιδιού τελικά έχει μεγαλύτερο νόημα από ότι είδαμε στο πρώτο τεύχος, καθώς ουσιαστικά δείχνει τα κακά αισθήματα, και το κόψιμο του κεφαλιού σηματοδοτεί την ελευθέρωση από τα δεσμά των κακών αυτών συναισθημάτων…

Λ-Ο: ΠΗΓΑΣΟΣ 4-Ω [Σπύρος Ορνεράκη - Το Ρόδι, 1981] – σελίδες 56-59

Η συνέχεια του Λ-Ο ακουμπά αυτή τη φορά ένα ακόμα μεγάλο ιστορικό γεγονός, που μας γυρνά στις ρίζες της Ελληνικής ιστορίας, και αυτό να είναι ο θάνατος του Αθανάσιου Διάκου. Στις 4 σελίδες που αποτελείται, σας υπόσχομαι δεν θα έχετε ούτε ένα ερέθισμα. Μία πραγματικά αδιάφορη ιστορία, χωρίς πραγματικό λόγο ύπαρξης. Η πραγματική απογοήτευση είναι το γεγονός πως ο Λ-Ο παίρνει 3^η θέση στην ιστορία, αντί για πρώτη όπως στο #1, όπου σε εκείνο βοήθησε την πλοκή, ενώ σε αυτό απλά τα κοιτάει να γίνονται. Στα καλά του όμως συγκαταλέγουμε το σκίτσο, που ο Ορνεράκης απλά διαπρέπει.

ΦΑΝΤΟΜ – Οι Πέντε Ημέρες Του Δράκου (Μέρος Β’) [Tony Bedard / Allan Goldman - "The Five Days Of The Dragon", The Phantom Annual #1, 01/2007] – σελίδες 60-69

Μία από τις ευχάριστες εκπλήξεις του τεύχους είναι ο Φάντομ, και η υπέροχη ιστορία του. Το β’ μέρος στο «Οι Πέντε Ημέρες Του Δράκου» εξερευνά το έπος του ενδέκατου Φάντομ, αυτή τη φορά στο χρονικό πλαίσιο του Πολέμου Της Ανεξαρτησίας, το 1782, με τον νέο αυτό Φάντομ να προσπαθήσει να αποκτήσει το δεύτερο κομμάτι του Δράκου. Η συγκεκριμένη ιστορία πιστεύω θα σοκάρει με το περιεχόμενό της, και πόσο ιστορικά ακριβής είναι. Μας δείχνει τις κακουχίες της περιόδου, με μία πιο σκληρή ματιά, μία πιο ρεαλιστική σκοπιά, αποτυπωμένα στα πρόσωπα των χαρακτήρων – αλλά και στα σώματα με παράδειγμα τον Ινδό -, αλλά ακόμα περισσότερο στην ενδυμασία του Φάντομ, που – αν και over the top – δουλεύει με το περιεχόμενο και είναι κατανοήτη. Ο Goldman, ένας από τους καλύτερους Βρετανούς καλλιτέχνες του σήμερα, μετατρέπει αυτή την ιστορία σε αληθινό διαμάντι. Το χρώμα είναι απίστευτο. Το σενάριο και οι διάλογοι του Bedard αρκετά καλοί για το υλικό που έχει στα χέρια του. Το τέλος είναι αρκετά συγκινητικό, διδάσκοντάς μας πράγματα.

ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΝΤΡΕΝΤ – Όλα Βρίσκονται Στον Κήπο [John Wagner / Arthur Ranson - "Everyhing On The Garden", 2000AD #1465, 11/2005] – σελίδες 70-75

Μία «φτωχή» ιστορία θα την έλεγα, στα ίδια επίπεδα με αυτή του πρώτου τεύχους, βέβαια αυτή τη φορά με κάποιο μάθημα στο τέλος, και πολλούς κρυφά νοήματα. Τα «κρυφά» αυτά μηνύματα δεν είναι άλλα από τον κήπο, το πράσινο, που πεθαίνει, και που οι γέροι προσπαθούν να επαναφέρουν στη μνήμη τους, με τα λουλούδια να συμβολίζουν την εξέλιξη και τα έντομα την κατάρριψη, εννοώντας πως κατάρριψη θα είναι ένα μέλλον δίχως το πράσινο. Το βασικό της πρόβλημα όμως είναι η συντομία της, και οι 6 σελίδες που δεν την αφήνουν να αναπτυχθεί όπως θα έπρεπε, με ειδικά τις τελευταίες σελίδες να μπορούσαν άνετα να είναι 4 με 6. Το τέλος μας δίνει ένα μήνυμα, ίσως προφητικό, αλλά ποιοι είμαστε εμείς να το κρίνουμε…

Ο ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΟΣ – Η Γέφυρα (Μέρος Α’) [Θάνος Κόλλιας - βασισμένο στον χαρακτήρα των Στέλιος Ανεμοδουράς και Βύρωνας Απτόσογλου] – σελίδες 79-90

Μετά από ένα κατατοπιστικό 2-σέλιδο αφιέρωμα και μία άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη του δημιουργού, το πρώτο μέρος του νέου έπους του Θάνου Κόλλια, το υπ’ αριθμόν νο.97 στην ιστορία του Υπεράνθρωπου. Το νέο Ελληνικό κόμικς αποτελεί και την απόλυτη ευχάριστη έκπληξη του τεύχους. Το πρώτο μέρος από πολλά εύχομαι, επιστρέφει τον Κόλλια στο χώρο μετά από πολύ καιρό, ειδικευμένος στον υπερηρωικό τομέα, δημιουργώντας τι θα μπορούσε να ήταν και το καλύτερο μέχρι στιγμής έργο του. Αν και είναι πάρα πολύ α’ μέρος μίας ιστορίας, με τον Υπεράνθρωπο να εμφανίζεται μονάχα στην τελευταία σελίδα, σε μία άβολη για εκείνον στιγμή, η εξέλιξη της είναι πραγματικά απίθανη. Οι διάλογοι με εντυπωσίασαν, με την χρήση ελεύθερης γλώσσας κατά κύριο μέρος, αλλά και pop culture αναφορές αναμεταξύ. Το σενάριο κινείται γρήγορα, με πολλά jumps-and-cuts, κρατώντας το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο από την αρχή ως το τέλος, με πολύ ενδιαφέροντα πράγματα να μας έρχονται στη συνέχεια… Το σκίτσο είναι τόσο υπέροχο, απλά προσκυνάω. Οι γραμμές ξεκάθαρες, χαρακτηριστικά προσώπου, λεπτομέρειες, και σε πολλά panels έπαιζε με την συνείδησή μας. Το χρώμα δουλεύει εξαιρετικά με το σχέδιο, με έναν από τους καλύτερους συνδυασμούς σε κόμικ. Δεν μπορούμε να σχολιάσουμε κάτι περαιτέρω σε σχέση με την πλοκή από την άποψη πως, ακόμα δεν έχουμε δει κάτι που να φέρει στον μυαλό μας τον Υπεράνθρωπο. Πάντως κάτι που μας υπόσχεται είναι ένα θεότρελο ταξίδι… Ανυπομονώ για την συνέχεια όσο τίποτε άλλο!

TARZAN – Παγωμένη Ζούγκλα [Joe Kubert - "Ice Jungle", Tarzan #227, 01/1974] – σελίδες 91-108

Η νέα περιπέτεια του Tarzan του Joe Kubert είναι μία ακόμα όμορφη προσθήκη του τεύχους. Το σενάριο αν και εργό σε φάσεις, εξυπηρετεί απίστευτα το περιεχόμενο, και ιδιαίτερα το σκίτσο που για άλλη μία φορά αποτελεί έργο τέχνης. Μπορείς να χαζεύεις με τις ώρες το σκίτσο του κόμικς. Η πλοκή έχει ως εξής:  Η ιστορία ακουμπά ξανά ρατσιστικά θέματα, αλλά και θέματα κακομεταχείρισης ζώων, και τέλος το θέμα της ενηλικίωσης. Η ιστορία σε σχέση με την προηγούμενη περιπέτεια έχει κορύφωση και καταλήγει σε ένα όμορφο συμπέρασμα. Το να διαβάζεις Tarzan του Kubert είναι απλά θεϊκό δώρο…

ΣΤΟΡΜ – Τα Κυνηγόσκυλα Του Μάρντουκ [Martin Lodewijk / Don Lawrence - "De Honden Van De Mardouk", Storm #14, 1986] – σελίδες 109-155

Φυσικά και δεν θα μπορούσε να λείψει από το περιοδικό το εξαιρετικό κόμικς επιστημονικής φαντασίας, Στορμ, του αγαπημένου Don Lawrence, μετά από την θετική ανταπόκριση του αναγνωστικού κοινού, μετατρέποντάς τον αναπόσπαστο κομμάτι του τίτλου πλέον. Στο 14^ο κατά σειρά άλμπουμ – που δημοσιεύεται στο τεύχος ξανά με το εξώφυλλό του – που αποτελεί ταυτόχρονα το 5^ο και τελευταίο κεφάλαιο στα «Χρονικά Της Πανταρβέ» - τελευταίο μόνο εικονικά, υπάρχουν άλλες 8 ιστορίες – και είναι για ακόμη μία φορά ένα αληθινό αριστούργημα. Σε αυτή την ιστορία βέβαια, έχει περισσότερη πλοκή από αυτή στο #1, όπου εκεί η ιστορία ήταν περισσότερο straight-forward παρά αυτή στο #2. Στην ιστορία επεκτείνεται σε μεγάλα επίπεδα ο μύθος του ήρωα, γνωρίζοντάς μας αρκετούς νέους χαρακτήρες, που θα μας απασχολήσουν και στη συνέχεια. Για άλλη μία φορά το σκίτσο του Lawrence σε συνδυασμό με τα χρώματα, μετατρέπει κάθε panel σε καλλιτεχνικό πίνακα. Αναμένουμε τη συνέχεια…

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΑΝΘΗΡΑΣ [Tom Tully / Mike Western & Brad Bradburry - "The Leopard From Lime Street", Buster, 1976 / Μπλεκ Νέας Περιόδου, 1983] – σελίδες 157-162

Το #2 κλείνει για άλλη μία φορά το Βρετανικό υπερηρωικό κόμικς «Το Παιδί Πάνθηρας» του Tom Tully, συνεχίζοντας εκεί που σταμάτησε το #1. Αυτό το μέρος είχε πολλή δράση, και η πλοκή κινούταν με γρήγορο και εύθυμο τρόπο. Το σχέδιο και το σκίτσο αρκετά καλά. Περιμένουμε για την συνέχεια…

Σε γενικές γραμμές, ένα τεύχος σαφώς βελτιωμένο σε σχέση με το πρώτο, με 9 υπέροχα κόμικς, σε καλύτερη διανομή σελίδων, και ένα άκρως «χορταστικό» τεύχος. Άμα είχατε κάποιους ενδοιασμούς με την αγορά του πρώτου τεύχους, σας διαβεβαιώνω πως με το δεύτερο δεν θα απογοητευτείτε! Πολλά συγχαρητήρια ξανά στην εκδοτική για την απίθανη έκδοση και περιμένουμε και συνέχεια…

Κριτική του πρώτου τεύχους εδώ

ΙΩΝΑΣ ΑΓΓΕΛΗΣ [ionasaggelis@gmail.com]

Mister No - 10 Ιστορίες Που Πρέπει Να Διαβάσουμε...

Ο Mister No θεωρείται όχι εσφαλμένα ένας από τους σημαντικότερους ήρωες της 9ης τέχνης. Αντισυμβατικός, ριζοσπάστης, ενάντια κάθε καθεστώτος, με μοναδικό σκοπό του να περάσει μία ήσυχη και ήρεμη ζωή. Στην Ελλάδα έχουν εκδοθεί μέχρι στιγμής δεκάδες ιστορίες του. Παρακάτω παραθέτω 10 αδημοσίευτες ιστορίες που πρέπει να μπουν με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. 

■ MISTER NO: REVOLUTION

Σενάριο Michele Masiero - Σχέδιο Matteo Cremona (#1-2), Alessio Avallone (#3-6)

Ιστορίες «Φωτιά, αγόρι μου φωτιά» (64 σελίδες), «Θα Γίνω Ο Καθρέφτης Σου» (64 σελίδες), «Το Όνειρο Της Καλιφόρνια» (64 σελίδες), «Κάποιος Που Αγαπά» (64 σελίδες) και άλλες 2 αδημοσίευτες προς το παρόν ιστορίες.

Σελίδες 64 σελίδες ανά τεύχος, σύνολο 384 (ΕΓΜ)

Πρώτη δημοσίευση Mister No Revolution #1-6 (12/2018-05/2019)

«Όλοι μας ζητάμε μία επανάσταση!». Αυτά είναι τα λόγια ενός αναγεννημένου Μίστερ Νο, που αντί να είχε πάει στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πήγε στον πόλεμο του Βιετνάμ. Ένα What If στημένο με αριστουργηματικό τρόπο. Στα 6 τεύχη που απαρτίζουν αυτό το μοναδικό έπος του Mister Νο, ο Masiero μας ταξιδεύει στον κόσμο του ήρωα, ένα πιο βίαιο, πιο ωμό. Η έκδοση πρόκειται να ολοκληρωθεί τον Μάιο με το 6^ο τεύχος. Ένα έπος που μας εξιστορεί ολόκληρη την ιστορία του Mister No από την γέννηση μέχρι τον θάνατο του… Το πρώτο κεφάλαιο («Βιετνάμ», #1-2) θα διαδραματίζεται στο Βιετνάμ, το δεύτερο (#3-4) στην Βόρεια Αμερική και το τρίτο (#5-6) στην Αμαζονία.

■ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΚΥΡΙΑ / DARK LADY

Σενάριο Guido Nollita - Σχέδιο Roberto Diso

Σελίδες 144 (Α/Μ)

Πρώτη δημοσίευση Mister No Speciale #6 [07/1991]

Πως γνώρισε ο Mister No τον Έσε-Έσε; Ποια ήταν η πρώτη τους περιπέτεια μαζί; Αυτά τα ερωτήματα απαντά αυτή η ιστορία, που Nollita και Diso δημιουργούν με εξαιρετικό τρόπο. Βρισκόμαστε στο Σάο Λούις, το 1950. Ο Mister No μόλις φτάνει στη Βραζιλία και τον συνεπαίρνουν οι τοπικές ομορφιές. Αλλά η πιο συναρπαστική ομορφιά δεν είναι άλλη από την ξανθιά και αινιγματική, Wendy Robertson. Στο πρόγραμμα έχουμε την πρώτη συνάντηση μεταξύ του Έσε-Έσε και του γιάνκη, και μαζί με την πανέμορφη Wendy θα συμμετάσχουν σε μια ιστορία πάθους, φιλίας και θανάτου... Από τις σημαντικότερες περιπέτειες του Mister No που απλά δεν χάνεται.

■ MISTER NO & ΜΑΡΤΙΝ ΜΙΣΤΕΡΙ – ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΚΑΪΝΕΤ / FUGA DI SKYNET

Σενάριο Guido Nollita & Alfredo Castelli - Σχέδιο Domenico & Stefano Di Vitto

Σελίδες 144 (Α/Μ)

Πρώτη δημοσίευση Mister No Speciale #8 [07/1993]

Το πρώτο crossover του Mister No με τον Martin Mystere είναι γεγονός! 1952. Ο Τζέρυ Ντρέηκ γίνετε μάρτυρας σε μία ασυνήθιστη περίπτωση, μια έκρηξη. 1993. Ο ντετέκτιβ του αδυνάτου και ο 70-χρονος (αλλά πάντα στο πόδι) Mister No ενώνουν τις δυνάμεις τους για να λύσουν το μυστήριο εκείνο πριν τόσα πολλά χρόνια. Δύο μεγάλου ήρωες, συνεργάζονται για μία υπερφυσική περιπέτεια! Castelli -δημιουργός του Martin Mystere [διαβάσαμε στα Νέος Μπλεκ #17-49]- και Nollita -δημιουργός του Mister No- ενώνουν τις «συγγραφικές» τους δυνάμεις για μία αξέχαστη περιπέτεια, που αλλάζει τον ρου των ιστοριών του Mister No!

■ Η ΜΑΦΙΑ ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΑΕΙ / LA MAFIA NON PERDONA

Σενάριο Guido Nollita - Σχέδιο Roberto Diso

Σελίδες 185 (Α/Μ)

Πρώτη δημοσίευση Mister No #76-78 [09-11/1982]

Το 1948, ο Μίστερ Νο μαζί με τον πρώην συμπατριώτη του Mallory, έναν πράκτορα του FBI, έλαβαν την εντολή να ανακτήσουν μια επιστολή που περιείχε πληροφορίες που έπλητταν ιδιαίτερα τον αμερικανικό στρατό. Η επιστολή αποκάλυπτε ότι η προσγείωση των συμμαχικών στρατευμάτων στη Σικελία, το 1943, υποβοηθήθηκε από τον μαχητή Lucky Luciano. Το ζευγάρι ψάχνει για το γράμμα στο Positano, κοντά στη Νάπολη, αλλά αμφισβητείται από έναν ντόπιο εγκληματία, τον Angiolillo. Η ιστορία έχει ονομαστεί ως μία από τις 10 καλύτερες ιστορίες του ήρωα για πολλούς λόγους. Αρχικά, μας δείχνει μία περιπέτεια του Μιστερ Νο ανάμεσα στον Β’ Παγκόσμιο και την οριστική διαμονή του στη Μανάους. Επιπλέον, ο ήρωας για πρώτη φορά μεταφέρεται στην Ιταλία, την χώρα που ουσιαστικά τον γέννησε. Επιπροσθέτως, η είσοδος της μαφίας στο παιχνίδι κάνει την ιστορία πολύ ενδιαφέρουσα με πολλές ανατροπές. Τέλος, αποτελεί μία κλασσική περιπέτεια Μίστερ Νο, και νομίζω όλοι αυτό ζητάμε τελικά…

■ ΑΝΑΝΓΚΑ! / ANANGA!

Σενάριο Tiziano Sclavi - Σχέδιο Fabio Civitelli

Σελίδες 193 (Α/Μ)

Πρώτη δημοσίευση Mister No #90-92 [03-05/1984]

Το Ananga είναι το Πνεύμα του Κακού που λατρεύτηκε από πολλές φυλές Ινδιάνων. Ο μάντης Isaura συναντάει τον Mister No λέγοντάς του για το πνεύμα αυτό. Τον ήρωά μας επισκέπτεται η Abigail Wolfe, η σύζυγος του Peter Wolfe, ένας παράξενος πελάτης. Ο Τζέρυ και ο Abigail πηγαίνουν στη ζούγκλα για να βρουν τον Πέτρο, όπου υποβάλλονται σε περίεργες τελετουργίες και εκεί είναι που συναντούν τον Ananga! Τον Ανάνγκα τον διαβάσαμε πρώτη φορά εμείς στο crossover του ήρωα με τον Ντύλαν Ντογκ, «Οι Ρίζες Του Κακού» [Mister No και οι… άλλοι #21, 06/2017]. Είναι η πρώτη ιστορία Μίστερ Νο που έγραψε ο Sclavi -δημιουργός του Ντύλαν Ντογκ- και θεωρείται από τις 10 καλύτερες του ήρωα.

■ Η ΦΡΙΚΤΗ ΕΦΕΥΡΕΣΗ / L’ORRENDA INVENZIONE

Σενάριο Tiziano Sclavi - Σχέδιο Franco Bignotti

Σελίδες 108 (Α/Μ)

Πρώτη δημοσίευση Mister No #138-139 [09-10/1985]

Η Τερέζα, η λευκή κόρη του αυτοχθόνων μάγου Ταϊκού, έχει εξαφανιστεί. Που είναι; Γιατί μερικά φρικιά - ένας νάνος, τριχωτά ή γιγαντιαία όντα - επιτίθενται στον Mister No; Ποιο είναι το απίστευτο μυστικό που κρύβουν; Ο Sclavi μαζί με τον Bignotti στήνουν μία ακόμα απίθανη περιπέτεια τρόμου για τον Mister No, γεμάτη σασπένς, μυστήριο, δράση, φόβο. Μία πραγματική ιστορία τρόμου!

■ ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΑΝΕΜΟΣ / VENTO ROSSO

Σενάριο Luigi Mignacco - Σχέδιο Roberto Diso

Σελίδες 94

Πρώτη δημοσίευση Mister No #241 [06/1995]

Μετά από μια έκρηξη σε ένα ρυπογόνο εργοστάσιο στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου, όλα αλλάζουν στη ζωή του Mister No ο οποίος, βλέποντας νεκρούς τους φίλους του, διεξάγεται πρώτα και, στη συνέχεια, Manaus της Βραζιλίας για να ξεκινήσει ένα μακρύ ταξίδι, που επιδιώκει τους αδιάλλακτους εχθρούς, οι οποίοι δίνουν αναφορά στις Ηνωμένες Πολιτείες. Με αυτό το τεύχος αλλάζει όλος ο μύθος του Mister No, η κατεύθυνση του σεναρίου, η διάρκεια κάθε ιστορίας - από εδώ και πέρα ​​σε αυστηρή συνέχεια - αλλά πάνω απ 'όλα αλλάζει τον Mister No ως χαρακτήρα μετατρέποντας την σειρά σε πιο ωμή και ώριμη. Ο Luigi Mignacco και ο Roberto Diso δημιούργησαν μία ιστορία που όχι μόνο ανανέωσε τον τίτλο, αλλά τον εκσυγχρόνισε.

■ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ – Η ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ/ RITORNO A NEW YORK – L’OMBRA DEL NEMICO

Σενάριο Luigi Mignacco - Σχέδιο Roberto Diso

Σελίδες 188 (Α/Μ)

Πρώτη δημοσίευση Mister No #258-259 [11-12/1996]

Εδώ ολοκληρώνεται ουσιαστικά ένα μεγάλο κεφάλαιο των ιστοριών του Mister No, ο οποίος μετά από είκοσι χρόνια επιστρέφει στη Νέα Υόρκη, και την αναμετριέται με τον αμείλικτο Ιάπωνα αντίπαλό του, τον οποίο τον δεσμεύει ένα ξεχασμένο πολεμικό επεισόδιο, με τη μαφία και τη CIA να είναι θεατές. Μια απόλυτα επιτυχημένη ιστορία, συγχρονισμένη, γεμάτη δράση και σασπένς, στην οποία όλες οι εκτάσεις που έχουν σπαρθεί στα προηγούμενα τεύχη είναι ξανά μαζεμένες. Ο Roberto Diso καταφέρνει με μεγάλη επιτυχία να αποδώσει το πρόσωπο του Μεγάλου Μήλου στα τέλη της δεκαετίας του '50.

■ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΥΝΟΡΟ / L’ULTIMA FRONTIERA

Σενάριο Michele Masiero Σχέδιο Domenico & Stefano Di Vitto

Σελίδες 94 (Α/Μ)

Πρώτη δημοσίευση Mister No #295 [12/1999]

Ο James Mulligan, ο γιος ενός φίλου του Mister No, Phil, έρχονται στο Manaus το 1999 για να αναπολήσουν τα βήματα του Jerry Drake. Με περισσότερο γκρίζα μαλλιά, 70άρης πλέον, αλλά ακόμα καλά συγκροτημένος, ο Τζέρυ θα δείξει στο παιδί το νέο πρόσωπο του Αμαζονίου, που γι 'αυτόν αποτελούν την ζωή του… Μία συγκινητική ιστορία, που μπορεί να σε κάνει να κλάψεις… Στην ιστορία βλέπουμε τον ήρωά μας να γιορτάζει το Millenium το 2000 στον Αμαζόνιο με τον Έσε-Έσε. Είναι η τελευταία χρονολογικά ιστορία του ήρωα.

■ ΜΙΑ ΝΕΑ ΖΩΗ / UNA NUOVA VITA

Σενάριο Guido Nollita Σχέδιο Roberto Diso

Σελίδες 84 (Α/Μ)

Πρώτη δημοσίευση Mister No #379 [12/2006]

Κάπου εδώ όλα τελειώνουν… Μια τελευταία, βροχερή νύχτα στη Μανάους. Η βροχή πέφτει και, στις νότες του «My Happy Valentine», ο Μίστερ Νο αποχαιρετά τους φίλους του για πάντα. Στο πρώτο φως της αυγής, ο Τζέρυ Ντρέηκ  θα ανεβεί στον Πάιπερ του, θα απογειωθεί και θα κοιτάξει από ψηλά μια πόλη που έχει πλέον γίνει αγνώριστη, θα κατευθυνθεί προς νέους ορίζοντες, νέες συναντήσεις... μια νέα ζωή! Ένα συγκινητικό αντίο του ήρωα στους αναγνώστες που επί 31 χρόνια τον ακολουθούσαν κάθε αρχές του μήνα. Ο Sergio Bonelli γράφει αυτό το αντίο, και με αυτή την ιστορία λέει αντίο και στο συγγραφικό του έργο, καθώς είναι η τελευταία ιστορία που έγραψε. Πάρα πολλοί Ιταλοί αναγνώστες δάκρυσαν με αυτή την ιστορία, και για αυτό και θεωρείται κορυφαία...

ΙΩΝΑΣ ΑΓΓΕΛΗΣ